Σκληρές αλήθειες που θα πρέπει όλοι μας να έχουμε υπόψιν…

Σκληρές αλήθειες που θα πρέπει όλοι μας να έχουμε υπόψιν… και που μας κάνουν δυνατότερους και σοφότερους.

• Δεν θα παίρνεις πάντα αυτό που θέλεις.

Όπως είπε και ο Mick Jagger κάποτε, «Δεν μπορείς πάντα να παίρνεις αυτό που θέλεις, αλλά αν προσπαθήσεις μερικές φορές μπορεί να βρεις αυτό που χρειάζεσαι.» Κοίταξε τριγύρω σου. Εκτίμησε τα πράγματα που έχεις αυτή τη στιγμή. Πολλοί άνθρωποι δεν είναι τόσο τυχεροί.

• «Χρειάζεται περισσότερο θάρρος για να αποκαλύψεις ανασφάλειες από ότι να τις κρύψεις, περισσότερη δύναμη για να συνδεθείς με ανθρώπους από το να τους κυριαρχήσεις, περισσότερη ανδρεία για να τηρήσεις τις αρχές σου από το να πράττεις τυφλά. Η ανθεκτικότητα είναι στην ψυχή και το πνεύμα, όχι στους μυς και το ανώριμο μυαλό.» – Alex Karras

• Η ζωή δεν είναι εύκολη.

• Η σκληρή δουλειά κάνει τους ανθρώπους τυχερούς – είναι η ουσία που κάνει τα όνειρα πραγματικότητα. Έτσι, ξεκίνα κάθε πρωί έτοιμος να τρέξεις μακρύτερα από ότι έτρεξες χθες και να παλέψεις σκληρότερα.

• Θα αποτύχεις μερικές φορές.

Όσο πιο γρήγορα το δεχτείς αυτό, τόσο πιο γρήγορα θα μπορέσεις να λάμψεις. Ποτέ δεν θα είσαι 100% σίγουρος ότι θα δουλέψει, αλλά μπορείς πάντα να είσαι 100% σίγουρος ότι το να μην κάνεις τίποτα δεν θα δουλέψει. Έτσι, βγες έξω και κάνε κάτι! Είτε τα καταφέρεις, είτε πάρεις ένα ζωτικό μάθημα, θα είσαι νικητής.

• Αυτή τη στιγμή, υπάρχουν πολλά που δεν γνωρίζεις.

Η μέρα που θα σταματήσεις να μαθαίνεις, είναι η μέρα που θα σταματήσεις να ζεις. Αγκάλιασε τις νέες πληροφορίες, σκέψου τες και χρησιμοποίησε τες για να προχωρήσεις.

• Μπορεί να μην υπάρχει αύριο.

Όχι για όλους. Αυτή τη στιγμή, κάποιος στην Γη προγραμματίζει κάτι για αύριο χωρίς να συνειδητοποιεί ότι πρόκειται να πεθάνει σήμερα. Αυτό είναι λυπητερό, αλλά είναι αλήθεια. Έτσι, ξόδεψε τον χρόνο σου σοφά σήμερα και εκτίμησε το.

• Υπάρχουν πολλά που δεν μπορείς να ελέγξεις.

Το να χαραμίζεις τον χρόνο σου, το ταλέντο σου και την συναισθηματική σου ενέργεια σε πράγματα που είναι πέρα από τον έλεγχο σου είναι η συνταγή για την απογοήτευση, τη δυστυχία και τη στασιμότητα. Επένδυσε την ενέργεια σου σε πράγματα που μπορείς να ελέγξεις.

• Οι πληροφορίες δεν είναι η αληθινή γνώση.

Η γνώση έρχεται από την εμπειρία. Μπορείς να συζητήσεις μια εργασία εκατό φορές, αλλά αυτές οι συζητήσεις θα σου δώσουν μόνο μια φιλοσοφική κατανόηση. Πρέπει να βιώσεις την εργασία από πρώτο χέρι για να την μάθεις πραγματικά.

• Δεν μπορείς να είσαι επιτυχής χωρίς την παροχή αξίας.

Μην σπαταλάς τον χρόνο σου να προσπαθείς να είσαι επιτυχημένος, σπατάλησε τον χρόνο σου δημιουργώντας αξία. Όταν είσαι πολύτιμος για τον κόσμο γύρω σου, θα είσαι επιτυχημένος.

• Κάποιος άλλος θα έχει πάντα περισσότερα από εσένα.

Είτε είναι χρήματα, φίλοι ή συλλογή από φασόλια, πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα έχει περισσότερα από εσένα. Αλλά θυμήσου, δεν έχει σημασία πόσα πολλά έχεις, αλλά το πόσο παθιασμένος είσαι με την συλλογή τους. Είναι το ταξίδι που έχει σημασία.

• Δεν μπορείς να αλλάξεις το παρελθόν.

Όπως είπε και η Maria Robinson κάποτε, «Κανείς δεν μπορεί να πάει πίσω και να κάνει μια καινούργια αρχή, αλλά ο καθένας μπορεί να ξεκινήσει σήμερα και να κάνει ένα καινούργιο τέλος.» Δεν μπορείς να αλλάξεις ότι έγινε, αλλά μπορείς να αλλάξεις τον τρόπο που αντιδράς σε αυτό.

• Το μόνο πρόσωπο που μπορεί να σε κάνει ευτυχισμένο είσαι εσύ.

Η ρίζα της ευτυχίας προέρχεται από την σχέση σου με τον εαυτό σου. Σίγουρα εξωτερικοί φορείς μπορεί να έχουν φευγαλέες επιπτώσεις στην διάθεση σου, αλλά μακροπρόθεσμα τίποτα δεν έχει περισσότερη σημασία από το πώς αισθάνεσαι για το ποιος είσαι εσωτερικά.

• Στην ζωή, παίρνεις ότι βάζεις.

Αν θέλεις αγάπη, δώσε αγάπη. Αν θέλεις φίλους, γίνε φιλικός. Αν θέλεις χρήματα, παρείχε αξία. Αλήθεια, είναι τόσο απλό.

• Οι καλοί φίλοι έρχονται και φεύγουν.

Οι περισσότεροι από τους σχολικούς σου φίλους, δεν θα είναι μέρος των φοιτητικών σου χρόνων. Οι περισσότεροι φίλοι από τα φοιτητικά σου χρόνια, δεν θα είναι μέρος της επαγγελματικής σου ζωής. Οι περισσότεροι από τους φίλους της επαγγελματικής σου ζωής δεν θα είναι εκεί όταν η σύζυγος σου φέρνει στον κόσμο το δεύτερο σας παιδί. Αλλά κάποιοι φίλοι θα μείνουν. Και είναι αυτοί οι φίλοι – αυτοί που μένουν στον χρόνο – είναι που έχουν σημασία.

• Κάνοντας ακριβώς το ίδιο πράγμα κάθε μέρα, εμποδίζει τον εαυτό σου να αναπτυχθεί.

Αν συνεχίσεις να κάνεις αυτό που κάνεις, θα συνεχίσεις να παίρνεις αυτό που παίρνεις. Η ανάπτυξη συμβαίνει όταν αλλάζεις πράγματα – όταν δοκιμάζεις νέα πράγματα – όταν επεκτείνεσαι πέρα από την ζώνη της άνεσης σου.

• Ποτέ δεν θα νιώσεις 100% έτοιμος για κάτι νέο.

Κανείς ποτέ δεν νιώθει 100% έτοιμος όταν εμφανίζεται μια ευκαιρία. Επειδή οι πιο σπουδαίες ευκαιρίες στη ζωή μας αναγκάζουν να προχωρήσουμε πέρα από την ζώνη άνεσης μας, που σημαίνει ότι δεν θα αισθάνεσαι τελείως άνετα ή έτοιμος για αυτό.

Και θυμήσου, το να προσπαθείς να γίνεις κάποιος άλλος είναι χάσιμο του προσώπου που είσαι. Η δύναμη προέρχεται από το να είσαι άνετος μέσα στο ίδιο σου το σώμα.

φωτογραφία από https://www.newsbomb.gr/bombplus/fun/story/340096/12-sklires-alitheies-poy-tha-se-voithisoyn-na-orimaseis

Σταμάτα να ξοδεύεις χρήματα σε πράγματα – Επένδυσε σε εμπειρίες –

Είναι το κοινώς λεγόμενο, τα υλικά αγαθά δεν φέρνουν την ευτυχία. Το λέει και η επιστήμη.

Εργάζεσαι σκληρά καθημερινά, ενώ κατά κανόνα οι απολαβές για τις προσπάθειές σου δεν είναι ποτέ ανάλογες των ικανοτήτων και του χρόνου που δαπανάς. Όπως και να έχει, η δουλειά σου αποφέρει κάποια ορισμένα χρήματα με τα οποία καλύπτεις τα πάγια έξοδά σου και στη συνέχεια “αγοράζεις” όσα θέλεις για τη ζωή σου. Έρευνες δείχνουν ωστόσο πως είναι προτιμότερο τα επιπλέον χρήματα να τα επενδύει κανείς σε εμπειρίες, σε δραστηριότητες παρά σε αντικείμενα.

Ο καθηγητής ψυχολογίας στο πανεπιστήμιο του Cornell, Τόμας Τζίλοβιτς, έπειτα από έρευνα 20 ετών κατέληξε στο συμπέρασμα πως τα αντικείμενα που αγοράζει κανείς με τα χρήματα που κερδίζει δεν φέρνουν την ευτυχία.

Το πρόβλημα με τα αντικείμενα, είναι πως σύμφωνα με τον καθηγητή, η χαρά που προσφέρουν ξεθωριάζει σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Γιατί;

• Αρχικά, συνηθίζουμε πολύ εύκολα σε νέες κτήσεις. Ό, τι φαίνεται στην αρχή ιδιαίτερα λαμπερό και φέρνει ενθουσιασμό, γρήγορα γίνεται μια ακόμη συνήθεια που δεν συγκινεί
• Επιμένουμε να ανεβάζουμε τον πήχη. Όσο και αν οι νέες αγορές οδηγούν σε νέες προσδοκίες, από τη στιγμή που θα συνηθίσουμε σε μια νέα κτήση, στρέφουμε το ενδιαφέρον σε άλλη, νεότερη.
• Οι πειρασμοί των άλλων βρίσκονται πάντα εκεί. Έχετε πάρει ένα ωραίο αυτοκίνητο και αισθάνεστε πολύ καλά με αυτό. Όμως σύντομα παρατηρείτε τον συνάδελφο που περνά με ένα άλλο, πιο καινούριο, πιο… πολυτελές, ομολογουμένως καλύτερο.

“Μια από τους εχθρούς της χαράς, είναι η συνήθεια” ισχυρίζεται ο Τζίλοβιτς. “Αγοράζουμε πράγματα για να βρούμε την ευτυχία και να επιτύχουμε. Αυτό όμως διαρκεί λίγο” προσθέτει. Το παράδοξο με τα αντικείμενα, είναι ότι πιστεύουμε πως η χαρά που μας δίνουν θα κρατήσει όσο και η διάρκεια ζωής τους. Είναι περίπου ενστικτώδες, πως κάτι που μπορούμε να δούμε, να ακούσουμε και να αγγίξουμε σε μόνιμη βάση αποδίδει τα μέγιστα στο κυνήγι της ευτυχίας.

Μια εμπειρία, ένα ταξίδι, μια δραστηριότητα ή ένα χόμπι που θα σε μάθει νέες δεξιότητες θα βοηθήσει από την άλλη πολύ περισσότερο. Αφενός μεν γιατί η ανάμνηση του ταξιδίου (ακόμη και αν περιλαμβάνει ευτράπελα) πάντα φέρνει χαμόγελα, ενώ και η εκμάθηση μιας νέας δεξιότητας βάζει το σημαντικότερο όργανο του ανθρώπου, τον εγκέφαλο, σε δημιουργική ασχολία.

(Αν σου άρεσε  αυτή η δημοσίευση, χάρισε μας ένα  like  εδώ ) 

Source: Σταμάτα να ξοδεύεις χρήματα σε πράγματα – Επένδυσε σε εμπειρίες – Αντικλείδι

Αδειάζοντας το σπίτι των γονιών μου .

Απαλλάσσω το σπίτι των γονιών μου από τα έπιπλά τους σαν σκυθρωπός κλητήρας. Παίρνω ό,τι βρίσκεται μέσα στα συρτάρια τους σαν κλέφτης.

Η κληρονομιά δεν είναι δώρο. Πώς να πάρεις πράγματα που δεν σου έδωσαν; Πώς να αδειάσεις το σπίτι των γονιών σου χωρίς να βγάλεις απ’ τη μέση και το παρελθόν τους, το δικό σου παρελθόν; Τις πρώτες ημέρες, έλεγα στον εαυτό μου ότι θα «τακτοποιούσα», δεν θα «άδειαζα», το σπίτι των γονιών μου. Μου συνέβη πολλές φορές να χρησιμοποιήσω το πρώτο ρήμα αντί για το δεύτερο.

Πόσοι από εμάς ζούμε αυτό το πένθος που μας συγκλονίζει χωρίς να το συζητάμε με κανέναν; Πώς να μπορέσεις να μιλήσεις γι’ αυτή την αναστάτωση των συναισθημάτων, για το κράμα οργής, κατάθλιψης, απέραντου πόνου, αίσθησης εξωπραγματικού, εξέγερσης, τύψεων και αλλόκοτης αίσθησης ελευθερίας που σε κατακλύζει;

Σε ποιόν να ομολογήσεις χωρίς ντροπή και ενοχή αυτόν το στρόβιλο παθών;

To ορφάνεμα δεν έχει ηλικία.

Στη ζωή όλων μας έρχεται κάποια μέρα που βρισκόμαστε ορφανοί από πατέρα και μητέρα. Μετά την παιδική ηλικία, τίποτα δεν μας γλυτώνει από αυτήν τη διπλή απώλεια. Αν δεν έχει συμβεί ακόμη, στέκει μπροστά μας. Ξέραμε ότι είναι αναπόφευκτη αλλά όπως και ο δικός μας θάνατος, μας φαινόταν μακρινή και, στην πραγματικότητα, πέρα από τη φαντασία μας. Η καθημερινή ροή της ζωής, η άρνηση να ξέρουμε, η επιθυμία να τους θεωρούμε αθάνατους και για πάντα στο πλευρό μας, κρατά για πολύ καιρό το θάνατο των γονιών μας τόσο καλά κρυμμένο από τη συνείδησή μας, ώστε ακόμη κι αν προαναγγέλλεται από μια αρρώστια ή από τα γηρατειά, ο θάνατος αυτός πάντοτε μας αιφνιδιάζει και μας αφήνει άφωνους.

Αυτό το γεγονός, που πρέπει να αντιμετωπίσουμε και να ξεπεράσουμε δύο φορές, δεν επαναλαμβάνεται ποτέ με τον ίδιο τρόπο. Ο πρώτος γονιός φεύγει, παραμένει ο επιζών. Η καρδιά συνθλίβεται. Ο πόνος είναι παρών, οξύς ίσως, απαρηγόρητος, αλλά αυτό που μας καθιστά μια ύπαρξη «χωρίς οικογένεια», είναι ο χαμός του δεύτερου γονιού. Το ζευγάρι των γονιών ξανασμίγει στον τάφο. Εμείς βρισκόμαστε αμετάκλητα αποκομμένοι. Ο Οιδίπους τυφλώθηκε με τα ίδια του τα χέρια, ο Νάρκισσος κλαίει.

Μπορεί οι συζυγικοί δεσμοί και οι δεσμοί φιλίας να μην είναι λιγότερο ισχυροί από τους δεσμούς αίματος, ενδεχομένως, μα δεν αλλάζουν το γεγονός ότι μετά το θάνατο των παππούδων μας και στη συνέχεια των γονιών μας, δεν απομένει πια κανένας πίσω μας. Απομένει μόνο μια διπλή απουσία, κάτι σαν ανατριχιαστικό και κρύο ρεύμα αέρα στην πλάτη μας. Τα πρώτα κεφάλαια της ζωής μας έχουν πλέον γραφτεί. Σε μας εναπόκειται να οδηγήσουμε στο χώμα αυτούς που μας οδήγησαν στη ζωή, δημιουργούς μας, τους πρώτους μας μάρτυρες.

Συνοδεύοντάς τους στον τάφο, ενταφιάζουμε ταυτόχρονα και την παιδική μας ηλικία.

Πόσοι από εμάς ζούμε χωρίς να μιλάμε σε κανέναν γι’ αυτό το διπλό πένθος, που μας συγκλονίζει και μας σταθεροποιεί με την ένταση των αισθημάτων που έρχονται και μας καταλαμβάνουν αιφνιδιαστικά; Πόσοι από εμάς αισθανόμαστε να μας παρασύρουν κύματα συγκίνησης συχνά ανομολόγητα; Πώς να τολμήσουμε να διηγηθούμε σε κάποιον τη σύγχυση των συναισθημάτων, τον κυκεώνα οργής, θλίψης, απέραντου πόνου, εξωπραγματικού, πνιγηρής αγωνίας, αγανάκτησης, τύψεων και μιας παράξενης αίσθησης ελευθερίας που μας κατακλύζει;

Με το δικό του τρόπο ο καθένας βρίσκεται εξόριστος, διαπερνάται και κατακλύζεται από μια θύελλα συγκινήσεων την οποία πρέπει να αντιμετωπίσει, μόνος.

Κάποιοι απομακρύνονται σαν το πληγωμένο θηρίο που γλείφει τις πληγές του μακριά από κάθε παρουσία. Ο χρόνος δεν θεραπεύει τίποτα, απαλύνει όμως την οδύνη, που κάποιες φορές γίνεται ένα απόστημα, μάρτυρας μιας πληγής που δεν θα μπορέσει να κλείσει ποτέ. Άλλοι ρίχνονται στη δράση, χάνονται μέσα στην πολύβουη καθημερινότητα, στις εκκρεμότητες που πρέπει να ρυθμίσουν, τα χρέη ή τη διαχείριση της περιουσίας, τους αλληλοσπαραγμούς και το ξεκαθάρισμα λογαριασμών με τους οικείους.

Μερικοί ακινητοποιούνται πίσω από τις εθιμοτυπικές διαδικασίες, τις συμβάσεις, τους καλούς τρόπους των πενθούντων, τη θέση που επιβάλλεται να κρατήσουν, τα σκούρα ρούχα, τις αρμόζουσες, για την περίπτωση φράσεις. Δεν αφήνουν να φανεί αυτό που τους βασανίζει: οργή, αδιαφορία, έλλειψη συγκίνησης, βουβοί λυγμοί σαν μικρού παιδιού, πικρία και απόγνωση γιατί ποτέ δεν τους εκτίμησαν, αναγνώρισαν, αγάπησαν και τίποτε τέτοιο πια δεν μπορούν να περιμένουν. Υπάρχουν όμως και άλλοι που, παρ’ όλα αυτά, βρίσκουν το δρόμο της συγχώρεσης και δημιουργούν, πέρα από το θάνατο, μια νέα σχέση.

Η συμφιλίωση με τους νεκρούς, η κατάκτηση της γαλήνιας ανάμνησης, απαιτούν την αργή εναπόθεση του χρόνου.

Πρέπει οι εποχές να ξανάρθουν η μια μετά την άλλη, και η ζωή, βήμα το βήμα, σιγά σιγά να επικρατήσει του θανάτου. Αν περάσουμε μέσα απ’ τη θύελλα των συναισθημάτων χωρίς να εξαιρέσουμε κανένα, όσο δυνατό ή ποταπό κι αν φαίνεται, αν συγκατατεθούμε σε όσα πηγάζουν από μέσα μας, τότε μπορεί να ανθίσει μια καινούργια ελαφρότητα, μια αναγέννηση μετά τον κατακλυσμό, μια εσωτερική άνοιξη. Όσο κι αν η διπλή αυτή απώλεια παραμένει για ένα κομμάτι του εαυτού μας ανεπανόρθωτη και σκανδαλώδης.

………………..

O καθένας ξαναβρίσκεται μόνος του, στη μοναξιά του. Κανείς πια δεν συντροφεύει, πέρα από τις πρώτες στιγμές, αυτούς που βρίσκονται βουτηγμένοι στο πένθος. Το πένθος δεν μοιράζεται.

………………..

Κι ενώ έχουμε μόλις χάσει το δεύτερο γονιό μας, πρέπει σχεδόν αμέσως να περάσουμε μια από τις πιο οδυνηρές εμπειρίες που υπάρχουν, να εκτελέσουμε το πιο βαρύ έργο που μπορεί κανείς να φανταστεί, με τις πιο πολύπλοκες και αντιφατικές επιπτώσεις: να αδειάσουμε το σπίτι των γονιών μας. Στον ίδιο χώρο, στον ίδιο χρόνο, και με μια δραστηριότητα, όλε οι συγκινήσεις συνωστίζονται εντός μας: περίοδος έντονης κάθαρσης. Αγωνία και κατάθλιψη. Αγανάκτηση και ευτυχία. Πόνος και αγαλλίαση.

«Αδειάζω». Το ρήμα με ενοχλεί. Θα ήθελα να πω: «τακτοποιώ», αλλά η τακτοποίηση δεν είναι παρά μόνο ένα μέρος της διαδικασίας. Πράγματι, θα πρέπει να ξεδιαλέξω, να αποτιμήσω, να ταξινομήσω, να διευθετήσω, να συσκευάσω, αλλά επίσης να επιλέξω, να δώσω, να πετάξω, να πουλήσω, να φυλάξω και, εν κατακλείδι, αυτό που πέφτει στις πλάτες μας να κάνουμε, είναι να «αδειάσουμε» το σπίτι των γονιών μας.

Δυσβάσταχτο, αλλά μέσα στη ροή των πραγμάτων αυτούς που μας είδαν να γεννιόμαστε, τους βλέπουμε να πεθαίνουν, και αυτούς που μας φέρνουν στον κόσμο, τους ενταφιάζουμε.

Δεν γνωρίσαμε τα παιδικά και τα νεανικά χρόνια των γονιών μας, δεν θα γνωρίσουμε τα τελευταία χρόνια της δικής μας ζωής, όπως εμείς δεν θα γνωρίσουμε τα αντίστοιχα των παιδιών μας. Γεννιόμαστε μέσα στην οικογένεια της καταγωγής μας, παθαίνουμε μέσα σ’ αυτήν που έχουμε δημιουργήσει. Είναι, λοιπόν, πολύ φυσικό, να παίρνουμε με τη σειρά μας τα σκήπτρα, να γινόμαστε εμείς οι επιζώντες. Είναι αβάσταχτο το να επιζείς μετά το χαμό των παιδιών σου. Το να επιζείς μετά το χαμό των γονιών σου φυσιολογικό, και παρ’ όλα αυτά πολύ δύσκολο.

Στην αρχή αυτό που κυριαρχεί είναι το αίσθημα της απώλειας. Για μεγάλο ακόμη διάστημα θα είναι αδύνατο να συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι αυτή η απώλεια είναι οριστική, αμετάκλητη. Το παιδί μέσα μας επαναστατεί. Αυτό το οποίο θρηνούμε δεν είναι μονάχα μια αγαπημένη ύπαρξη, αλλά η ίδια η αγάπη. Το αίσθημα της ασφάλειας, ο βασικός καμβάς πάνω στον οποίο σχεδιάζουμε τη ζωή μας. Αναρωτιόμαστε μήπως είναι δικό μας λάθος που ο εκλιπών δεν είναι πια εδώ, μήπως ασυνείδητα εμείς τον σκοτώσαμε με την πλεονεξία, με την επιθετικότητα των φαντασιώσεών μας.

Πώς είναι δυνατόν το γεγονός της κληρονομιάς να μας επιτρέπει, σε μια κρίσιμη για μας στιγμή, να καρπωθούμε αυτά που λίγες μόλις ώρες νωρίτερα δεν μας ανήκαν, να τα οικειοποιηθούμε απόλυτα, χωρίς περιορισμούς, χωρίς παραβάσεις; Πώς να εισβάλουμε σε χώρους που, από τη γέννησή μας και μέχρι τώρα, δεν ήταν δικοί μας; Άραγε γιατί να μπορούμε με πλήρη ατιμωρησία να απομυζήσουμε, να πετάξουμε, να καταστρέψουμε, ό,τι εμείς αποφασίζουμε; Τι είναι αυτό που άλλαξε μέσα μας; Τίποτα, τα πάντα.

Κληρονομιά δε σημαίνει αποδοχή ενός δώρου, ανταμοιβή, φιλοφρόνηση, εξασφάλιση, φροντίδα ή οικονομική ενίσχυση.

Κληρονομιά δεν σημαίνει καθόλου δέχομαι ένα δώρο από τους γονείς. Σημαίνει μάλλον ακριβώς το αντίθετο. Το να γίνεις ιδιοκτήτης μέσω της διαδοχής δεν εμπεριέχει την αποδοχή ενός προσφερόμενου πράγματος, σημαίνει να βρίσκεσαι, νομίμως, κάτοχος μιας περιουσίας, να σου παραχωρείται η χρήση χωρίς να σου έχει κληροδοτηθεί από τον διαθέτη.

Η κληρονομιά, σε αντίθεση με την κληροδοσία, δεν προϋποθέτει καμιά επιθυμία, δεν εκφράζει καμιά πρόθεση ως προς το πρόσωπό μας. Ο νόμος αναλαμβάνει να περνάνε από χέρι σε χέρι περιουσίες που, διαφορετικά, θα βρίσκονταν εγκατελειμμένες.

«Αδειάζω», ρήμα μεταβατικό.

Η πράξη τού να αφήσεις κενό ένα περιέχον, έναν τόπο, να αφαιρέσεις από έναν τόπο, να διώξεις, να εκτοπίσεις. Το αντίθετό του: γεμίζω, πληρώ. Απαλλάσσω το σπίτι των γονιών μου από τα έπιπλά τους, σαν σκυθρωπός κλητήρας. Παίρνω ό,τι βρίσκεται μέσα στα συρτάρια τους, τα ντουλάπια τους, σαν κλέφτης. Διασκορπίζω τα ασπρόρουχα, τα πιατικά, τα ρούχα, τα χαρτιά, τα ίχνη της ζωής τους σαν λαφυραγωγός.

Αυτή η παραβίαση των στοιχειωδών κανόνων ευγενείας απέναντι σ’ αυτούς που μου τους δίδαξαν, με πληγώνει. Η αδιακρισία ήταν κάτι το άγνωστο για μένα, δεν έψαχνα ποτέ ξένες τσέπες, ούτε ψαχούλευα μυστικά συρτάρια, πόσο μάλλον ν’ ανοίγω γράμματα που δεν προορίζονταν για μένα.

Τις πρώτες μέρες έπεισα στον εαυτό μου πως θα «τακτοποιούσα» δεν θα «άδειαζα» το σπίτι των γονιών μου.

Μου συνέβη πολλές φορές να προφέρω ένα ρήμα αντί για άλλο.

Η τακτοποίηση ή η μετακόμιση είναι συχνά μια δοκιμασία, όμως αυτές οι συνηθισμένες καταστάσεις, γίνονται ανυπόφορες όταν πρέπει να αναδεύσεις το παρελθόν των αποθανόντων, να βρεθείς αντιμέτωπος κάθε στιγμή με την απώλειά τους, το χαμό τους: γιατί εγώ βρίσκομαι σπίτι τους ενώ αυτοί δεν βρίσκονται εδώ;

Οι νεκροί δεν χάνονται από τη μνήμη μας. Μπορούμε να τους ανακαλούμε όσο θέλουμε, συνεχίζουν να υπάρχουν μέσα μας. Αντιθέτως, αυτοί δεν μπορούν πια να μας σκέφτονται. Ο διάλογος είναι αποκλειστικά φανταστικός. Παύουμε να υπάρχουμε γι’ αυτούς. Αρχίζουμε τότε να φανταζόμαστε τι θα σκέφτονταν εάν ήταν εδώ. Θα συμφωνούσαν με τις αποφάσεις; Εγώ άραγε σεβόμουν τις επιθυμίες τους;

Στο εξής, ο πατέρας μου και η μητέρα μου αναπαύονταν μέσα μου. Καμιά πραγματικότητα δεν θα μπορούσε πια να μου αμφισβητήσει τις εικόνες που θα κρατούσα από αυτούς, εκείνες που θα κατασκεύαζα, τις αναμνήσεις που θα ξανάχτιζα με τον τρόπο μου. Ήταν δικοί μου, βρίσκονταν μέσα μου. Αυτή η εντύπωση ήταν γαλήνια και βίαιη μαζί. Παρατηρούμε την οικογένειά μου, δεν υπήρχε πια κανείς πίσω από μένα, μόνο δίπλα και μπροστά μου. Παρατηρούσα ό,τι με περιέβαλλε και με έπιανε ίλιγγος.

Τίποτα δεν είναι απλό. Κάθε αντικείμενο μαρτυρούσε την απουσία τους, ζωντάνευε την απώλειά τους, τη μοναξιά. Αυτή η δουλειά με συνέθλιβε, το σπίτι ήταν πολύ γεμάτο, ο πόνος πολύ νωπός. Οπισθοχώρησα. Αισθανόμουν ένα ασήκωτο φορτίο να βαραίνει τους ώμους μου. Ήθελα να δραπετεύσω, να λιποτακτήσω.

Η εμπειρία του πένθους βιώνεται μοναχικά. Δεν είναι μόνο πόνος και θλίψη. Επιθετικότητα, θυμός, οργή, είναι όλα παρόντα στο ραντεβού.

Πρόκειται για στιγμές έντονων εσωτερικών ανακατατάξεων. Μας παρασύρουν στην εξερεύνηση δρόμων που δεν περπατήσαμε ποτέ, μας ωθούν να ξανανοίγουμε πίστες κακοσηματοδοτημένες, να τολμήσουμε να υπερπηδήσουμε εμπόδια που μοιάζουν αδύνατον να αντιμετωπίσουμε.

Μας οδηγούν πέρα από τα όριά μας.

Όταν μένεις ορφανός, ακόμη και σ’ ένα προχωρημένο στάδιο της ζωής σου, αναγκάζεσαι να αντιληφθείς, διαφορετικά τον εαυτό σου. Μιλάμε για τη διαδικασία του πένθους, θα μπορούσαμε επίσης να το αποκαλέσουμε και τελετουργικό της μετάβασης, μεταμόρφωση.

Τα κοφτερά αγκάθια του αρχικού πόνου αμβλύνονται, αμηχανίες και εξεγέρσεις δίνουν τη θέση τους σε μια αργή αποδοχή της πραγματικότητας. Ο πόνος βαθαίνει. Μαζί με στιγμές κενού, απουσίας, θύελλας. Ένας τρυφερός πόνος τυλίγει την εικόνα του ίδιου του απόντα.

Ο θάνατος ανήκει στη ζωή, η ζωή συμπεριλαμβάνει το θάνατο.

Το άδειασμα του σπιτιού των εκλιπόντων οξύνει τη διαδικασία του πένθους, τονίζει όλα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του. Η διαδικασία αυτή φανερώνει σα χημική ανάλυση μέχρι και το πιο ελάχιστο μόριο των δεσμών μας, των συγκρούσεών μας, των απογοητεύσεών μας. Ακόμη και οι πενθούντες που φέρνουν επαγγελματίες να «καθαρίσουν τα πάντα» δεν μπορούν να ελέγξουν ούτε τις μνήμες ούτε την οδύνη τους. Όλοι βουλιάζουμε μέσα σ’ αυτές.

Υπάρχει όμως ένας χρόνος για τον πόνο και ένας χρόνος για τη χαρά. Δεν είναι καλό να κλειδωνόμαστε μέσα στη μελαγχολία.

Αδειάζοντας το σπίτι των γονιών μου της Λίντια Φλεμ [Αποσπάσματα]

Source: Αδειάζοντας το σπίτι των γονιών μου – The Mamagers.gr

Αδειάζοντας το σπίτι των γονιών μου 

Συγγνώμη μάνακαι …σ’ ευχαριστώ

Μάνα συγγνώμη και …σ’ ευχαριστώ

Ένας νεαρός άνδρας πήγε να υποβάλλει αίτηση για μια διευθυντική θέση σε μια μεγάλη εταιρεία . Αφού πέρασε την αρχική συνέντευξη , έπρεπε τώρα να συμφωνήσει και ο γενικός διευθυντής για την πρόσληψη.

Ο διευθυντής ανακάλυψε από το βιογραφικό του, ότι ο νεαρός είχε εξαιρετικές ακαδημαϊκές σπουδές. Ρώτησε, «Πως κατάφερες να κάνεις αυτέ τις σπουδές; Μήπως πήρες υποτροφίες;»

«Όχι του απάντησε ο νεαρός».

«Ο πατέρας σου κατέβαλλε όλα αυτά τα δίδακτρα;» ρώτησε ξανά ο διευθυντής.
«Ο πατέρας μου κύριε πέθανε όταν ήμουν ενός έτους, η μητέρα μου ήταν αυτή που πλήρωνε τα δίδακτρά μου» Απάντησε.

« Που εργάζεται η μητέρα σου;»

«Η μητέρα μου εργάζεται ως καθαρίστρια ρούχων. Πλένει ρούχα για άλλους»

Ο διευθυντής ζήτησε τότε από το νεαρό να του δείξει τα χέρια του. Ο νεαρός έδειξε τα χέρια του τα οποία ήταν λεία και πολύ απαλά.

«Έχεις βοηθήσει ποτέ τη μητέρα σου στο πλύσιμο των ρούχων;»

«Ποτέ, η μητέρα μου ήθελε πάντα να μελετώ και να διαβάζω όσο το δυνατόν περισσότερο. Εκτός αυτού, η μητέρα μου πλένει τα ρούχα πιο γρήγορα από μένα.

Ο διευθυντής είπε: «Θέλω να σου ζητήσω κάτι. Όταν πας σπίτι σήμερα, πήγαινε να καθαρίσεις τα χέρια της μητέρας σου και θα τα ξαναπούμε αύριο το πρωί».

Ο νεαρός θεώρησε ότι οι πιθανότητες να πάρει τη θέση, ήταν πολύ μεγάλες. Όταν πήγε πίσω στο σπίτι, ζήτησε από τη μητέρα του να τον αφήσει να καθαρίσει τα χέρια της. Η μητέρα παραξενεύτηκε και με ανάμεικτα συναισθήματα άπλωσε τα χέρια της προς το γιο της.

Ο νεαρός άρχισε να πλένει τα χέρια της μητέρας του σιγά-σιγά, ενώ δάκρυα έσταζαν από τα μάτια του όση ώρα το έκανε αυτό. Ήταν η πρώτη φορά που παρατήρησε ότι τα χέρια της μητέρας του ήταν τόσο ζαρωμένα, και ότι υπήρχαν τόσες πολλές μελανιές πάνω τους. Μερικές μελανιές μάλιστα ήταν τόσο οδυνηρές, που η μητέρα του βογκούσε όταν τις άγγιζε.

Ήταν η πρώτη φορά που ο νεαρός συνειδητοποίησε ότι ήταν αυτά τα χέρια που έπλεναν σε καθημερινή βάση ρούχα για να μπορέσει να πληρώσει τα δίδακτρά του. Οι μελανιές στα χέρια της, ήταν το τίμημα που η μητέρα έπρεπε να πληρώσει για την εκπαίδευσή του και το μέλλον του παιδιού της.

Μετά τον καθαρισμό των χεριών της μητέρας του, ο νεαρός άρχισε να πλένει σιγά – σιγά όλα τα ρούχα που είχαν στοιβαχτεί για πλύσιμο, μονολογώντας «Μάννα συγγνώμη και σ’ ευχαριστώ για όλα» Μάννα συγγνώμη και σ’ ευχαριστώ για όλα»… ενώ δάκρυα συνέχιζαν να τρέχουν από τα μάτια του.

Εκείνο το βράδυ, μητέρα και ο γιος έκατσαν και κουβέντιασαν για αρκετή ώρα.

Την άλλη μέρα το πρωί, όταν ο νεαρός πήγε στο γραφείο του διευθυντή συγκινημένος και βουρκωμένος, βλέποντάς τον έτσι, τον ρώτησε.

«Για πες μου λοιπόν, τι έγινε χθες στο σπίτι σου; Τι έκανες; Έμαθες κάτι καινούργιο»

Ο νεαρός απάντησε: «Καθάρισα τα χέρια της μητέρας μου, αλλά και έπλυνα τελικά όλα τα ρούχα που είχε για πλύσιμο»

«Τώρα κατάλαβα και εκτίμησα την προσπάθεια της μητέρας μου. Χωρίς τη μητέρα μου, δεν θα ήμουν αυτό που είμαι σήμερα. Συνειδητοποίησα με την πράξη αυτή, πόσο σημαντική είναι η βοήθεια που σου προσφέρουν οι άλλοι. Έχω καταλήξει να εκτιμώ την αξία και τη σημασία που έχει το να βοηθά ο ένας τον άλλο στην οικογένεια και στην κοινωνία»

Ο διευθυντής τότε του είπε: «Αυτό είναι που ψάχνω σε ένα συνεργάτη. Θέλω να προσλάβω ένα άτομο που δεν θα σκέφτεται μόνο το εαυτό του, που μπορεί να γνωρίζει και να εκτιμά τη βοήθεια, τις προσπάθειες και τα δεινά των άλλων, για να επιτευχτούν κάποια πράγματα στη ζωή και δεν θα θέτει τα χρήματα ως μοναδικό στόχο του στη ζωή του. Έχεις προσληφθεί»

Αυτό το νεαρό άτομο εργάστηκε πολύ σκληρά, έλαβε αξιώματα στην επιχείρηση και απολάμβανε το σεβασμό των υφισταμένων του. Κάθε εργαζόμενος που είχε, εργάστηκε επιμελώς και ως ομάδα με τους υπόλοιπους. Οι επιδόσεις της εταιρείας βελτιώθηκαν σημαντικά.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Ένα παιδί, που μεγαλώνει με υπερπροστασία και συνήθως απολαμβάνει ότι θέλει, αναπτύσσει πολλές φορές την «αρρωστημένη» νοοτροπία να θέτει τον εαυτό του πάνω απ’ όλα. Αυτό το άτομο δύσκολα εκτιμά τις προσπάθειες και τον αγώνα των γονέων του. Όταν αρχίζει να εργάζεται, έχει την απαίτηση, κάθε εργαζόμενος να τον ακούει υποτακτικά και αν γίνει προϊστάμενος ή διευθυντής, ποτέ δεν θα αναγνωρίσει τις προσπάθειες των εργαζομένων του και θα κατηγορεί πάντα τους άλλους, για τυχόν αποτυχίες. Αυτό το είδος των ανθρώπων, οι οποίοι μπορεί να είναι μορφωμένοι σπουδασμένοι και με πολλά πτυχία, μπορεί προσωρινά να επιτύχουν, αλλά τελικά ποτέ δεν αισθανθούν την «γλύκα» της επιτυχίας. Θα γκρινιάζουν συνεχώς θα είναι γεμάτοι μίσος και θυμό στην προσπάθειά τους να αναδειχτούν.

Αν ανήκουμε σ’ αυτό το είδος των γονέων καλό θα ήταν να λάβουμε υπόψη μας τα παραπάνω.

Μπορεί το παιδί μας να μεγαλώνει σ’ ένα όμορφο και άνετο σπίτι, να έχει το φαγητό της αρεσκείας του, να του προσφέρουμε άφθονα παιχνίδια, να το μαθαίνουμε πιάνο και χορό, να του προσφέρουμε όλες τις ανέσεις και να μην του χαλάμε χατίρι, αλλά.…. Όταν πχ σκαλίζουμε ή καθαρίζουμε τον κήπο μας ας το αφήσουμε να συμμετέχει, όταν στρώνουμε το τραπέζι για φαγητό ας το καλέσουμε να βοηθήσει, ας το μάθουμε να συμμετέχει. Δεν είναι επειδή έτσι θα μας ελαφρύνει από τα οικονομικά βάρη, ή ότι δεν έχουμε – αν είμαστε πλούσιοι – την ανάγκη της βοήθειάς του, αλλά με αυτό τον τρόπο του δείχνουμε την βασισμένη σε σωστές βάση αγάπη μας και το πιο σημαντικό του μαθαίνουμε να εκτιμά την αξία της συνεργασίας με άλλους προκειμένου να επιτευχθούν κάποια πράγματα σ’ αυτή τον κόσμο.

πηγή:

Μάνα συγγνώμη και …σ’ ευχαριστώ.

Μάνα συγγνώμη και …σ’ ευχαριστώ

Κάντε αυτές τις 9 ερωτήσεις στον εαυτό σας: Θα αλλάξουν τη ζωή σας!

Κάντε αυτές τις 9 ερωτήσεις στον εαυτό σας: Θα αλλάξουν τη ζωή σας!

Τι θα λέγατε όμως αν μπορούσε να γίνει καλύτερη; Ή έστω διαφορετική; Αυτές οι 9 ερωτήσεις ίσως σας βοηθήσουν να δείτε τη ζωή αλλιώς!

Αν δεν ρωτούσαμε στη ζωή αυτή, δεν θα παίρναμε απαντήσεις, αλλά ούτε θα μαθαίναμε καινούργια πράγματα. «Η ζωή είναι γεμάτη αλλαγές, ανατροπές, εκπλήξεις», λέει η διακεκριμένη βρετανίδα ψυχολόγος Emma Kenny.

Και προσθέτει: «Όσο είμαστε νέοι μας αρέσει να δοκιμάζουμε καινούργια πράγματα, να βιώνουμε νέα συναισθήματα, να πειραματιζόμαστε με το διαφορετικό, να αλλάζουμε όνειρα και φιλοδοξίες. Μεγαλώνοντας όμως κουραζόμαστε και σταματάμε να παίρνουμε τη «συναισθηματική μας θερμοκρασία». Η ρουτίνα, η επανάληψη, η κούραση και οι ευθύνες δεν μας βοηθούν να νιώσουμε τον παλιό μας αυθορμητισμό, να αφεθούμε στο καινούργιο, στην έκπληξη. Δεν θα πρέπει όμως να ξεχνάμε πως για ισορροπημένες σχέσεις και για μια ισορροπημένη γενικά ζωή, ανεξάρτητα από την ηλικία, είναι απαραίτητη η συνεχής ανατροφοδότηση του εαυτού μας.

Η ανατροφοδότηση αυτή μπορεί να προέρχεται από ανθρώπους αλλά και δραστηριότητες που μας κάνουν να αισθανόμαστε χαρούμενοι. Επίσης, είναι χρήσιμο να μπορούμε να νοηματοδοτούμε τη ζωή μας ανάλογα με τη φάση στην οποία βρισκόμαστε κάθε φορά. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, για να βρούμε πάλι την όρεξή μας για ζωή, δεν έχουμε παρά να θέσουμε κάποιες απλές ερωτήσεις στον εαυτό μας. Κάποιες ερωτήσεις που αν τις απαντούσαμε θα άλλαζε όλη μας η ζωή».

1. Ζω για να δουλεύω ή δουλεύω για να ζω;
Η ισορροπία ανάμεσα στη δουλειά και την προσωπική ζωή είναι το «κλειδί» για το πώς αντιλαμβανόμαστε τη ζωή. Αν, δηλαδή, θέλουμε περισσότερη ζωή και λιγότερη δουλειά ή τουλάχιστον αυτά τα δύο κινούνται στα ίδια επίπεδα, τότε δεν υπάρχει πρόβλημα. Από την άλλη, υπάρχουν και περίοδοι στη ζωή όπου η δουλειά λειτουργεί ψυχοθεραπευτικά, οπότε εξαρτάται από το πώς νιώθουμε την εκάστοτε περίοδο. Οι ειδικοί πάντως μας επισημαίνουν πως η σωστή ισορροπία είναι 8 ώρες δουλειά, 8 ώρες ξεκούραση (ύπνος και σιέστα) και 8 ώρες ελεύθερος χρόνος. Όσοι κυμαίνονται σε αυτές τις αναλογίες, μάλλον βρίσκονται σε καλό δρόμο. Ωστόσο, ακόμα και στην περίπτωση που αυτή η ιδανική ισορροπία δεν είναι εφικτή για ορισμένους, καλό θα είναι τουλάχιστον να φροντίζουμε να περνάμε ποιοτικό χρόνο με τους σημαντικούς άλλους που υπάρχουν στη ζωή μας. Αυτοί μπορεί να είναι οι φίλοι μας, ο σύντροφός μας, τα παιδιά μας ή και όλοι αυτοί μαζί. Άλλωστε, τις προτεραιότητες θα πρέπει να τις θέτουμε μόνοι μας.

2. Μου αρέσει ο εαυτός μου;
Η ερώτηση αυτή είναι κάπως δύσκολη, γιατί το αν αγαπάμε τον εαυτό μας εξαρτάται από πολλές και διαφορετικές παραμέτρους. Οι περισσότεροι πιστεύουμε ότι αρέσουμε στον εαυτό μας όταν αρέσουμε στους άλλους. Αυτό, αν και δεν είναι αξίωμα, έχει μια δόση αλήθειας, μια που οι άλλοι έτσι κι αλλιώς αποτελούν έναν καθρέφτη του εαυτού μας. Ιδανικά θα θέλαμε να είμαστε αυτό που θα θέλαμε να είναι και οι άλλοι (δηλαδή αυτοί που αγαπάμε) και -ιδανικά και πάλι- θα θέλαμε να φροντίζουμε τους άλλους έτσι όπως θα θέλαμε να φροντίζουμε τον εαυτό μας. Βέβαια, για να το συνειδητοποιήσουμε αυτό, χρειάζεται εξάσκηση. Ας πούμε ότι φτιάχνουμε ένα κέικ, ότι πετυχαίνουμε άψογα μια άσκηση γιόγκα ή μαθαίνουμε ένα πρόγραμμα στο κομπιούτερ. Και τα τρία αυτά πράγματα χρειάζονται εξάσκηση. Αυτό συμβαίνει και με την ενδοσκόπηση. Πρέπει συνεχώς να κοιτάζουμε μέσα μας, αλλά και έξω από εμάς, για να κατανοήσουμε διάφορα πράγματα. Ας υποθέσουμε ότι συναντάμε έναν καρδιακό μας φίλο ή μια κολλητή μας στον δρόμο και εκείνη αρχίζει να αναλύει τι σκέφτεται για εμάς. Πώς θα νιώθαμε και τι θα απαντούσαμε στις αδιάκριτες ερωτήσεις της; Θα νιώθαμε άβολα επειδή μας λέει άκομψες αλήθειες, θα την ακούγαμε με προσοχή και χωρίς θυμό ή θα θυμώναμε πολύ μαζί της; Αυτό το τεστ μπορούμε να το κάνουμε κάθε φορά που αναρωτιόμαστε αν μας αρέσει ο εαυτός μας. Θα μας βοηθήσει να κάνουμε συχνά ενδοσκόπηση, να κατανοούμε τις αντιδράσεις μας και τέλος να προβάλλουμε την εκδοχή του εαυτού μας που μας αρέσει. Και ναι, αυτή η εκδοχή είναι η καλύτερη.

3. Για ποιο πράγμα (ή πρόσωπο) θα έδινα μάχη;
Το να είμαστε ξεκάθαροι για τους ανθρώπους, το περιβάλλον και τις αιτίες που αγωνιζόμαστε είναι ενδεικτικό του ότι έχουμε αξίες. Και όπως μας διαβεβαιώνουν οι ειδικοί, το να αναγνωρίζουμε τις αξίες μας είναι ένα από τα «κλειδιά» της ευτυχίας. Ας αναρωτηθούμε πώς θα ήταν η ζωή μας χωρίς κάποια πράγματα. Χωρίς φίλους, χωρίς μια πολιτική πεποίθηση, χωρίς ένα υπέροχο ζευγάρι παπούτσια (που κουραστήκαμε πολύ να αποκτήσουμε). Και μετά ας προσπαθήσουμε να αποδείξουμε στον εαυτό μας ότι δεν τα χρειαζόμαστε. Είναι μια πολύ καλή άσκηση που μπορούμε να κάνουμε πολύ συχνά. Παραλείποντας τα πράγματα ή τα πρόσωπα που δεν θα αγωνιζόμασταν γι” αυτά, θα έχουμε πολύ περισσότερο χρόνο για να αφοσιωθούμε σε αυτά που τελικά μας κάνουν ευτυχισμένους. Δηλαδή την οικογένεια και τους φίλους.

4. Η ζωή μου με εμπνέει για να γίνω καλύτερος;
Όταν σκεφτόμαστε το όμορφο σπίτι μας, δεν μας προκαλείται η διάθεση να είναι πάντα καθαρό; Όταν κοιτάζουμε τον αγαπημένο μας σύντροφο, δεν σκεφτόμαστε πόσο καλοί θέλουμε να είμαστε μαζί του; Κάποιες φορές, όταν επικεντρωνόμαστε στα θετικά που συμβαίνουν στη ζωή μας, νιώθουμε τη διάθεση να τη βελτιώσουμε κι άλλο. Να κάνουμε θετικές αλλαγές, να δημιουργήσουμε κάτι καινούργιο. Ας φανταστούμε ότι ξυπνήσαμε το πρωί και υποσχεθήκαμε στους ανθρώπους του περιβάλλοντός μας ότι θα κάνουμε κάτι για να τους ευχαριστήσουμε. Στα παιδιά θα φτιάξουμε ένα υπέροχο πρωινό, θα φορέσουμε εκείνο το φόρεμα που αρέσει πολύ στον σύντροφό μας και στη δουλειά θα κάνουμε ό,τι μπορούμε, αφού πρώτα πούμε σε όλους μια γλυκιά καλημέρα. Πώς θα ήταν αυτή η ημέρα για εμάς; Κάπως έτσι θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε και τη ζωή μας. Αν βλέπουμε τη ζωή μας σαν μια όμορφη μέρα με ωραία πράγματα και πρόσωπα, τότε έτσι θα γίνει.

5. Μήπως έχω την τάση να γενικεύω;
Όταν βλέπουμε κάποιους ανθρώπους να τα πηγαίνουν καλά στη ζωή τους, ενώ εμάς μας πηγαίνουν κάποια πράγματα στραβά, τότε νιώθουμε πως κάτι δεν κάνουμε καλά. Στην πραγματικότητα δεν συμβαίνει αυτό. Δεν υπάρχουν άνθρωποι που η ζωή τους είναι πάντα ρόδινη, ούτε βέβαια άνθρωποι που πέφτουν πάντα από καταστροφή σε καταστροφή. Το πρόβλημα είναι ότι γενικεύουμε ένα γεγονός. Δεν μπορεί μια μέρα να είναι ζεστή κι εμείς να γενικεύουμε ότι βαρεθήκαμε τον καύσωνα. Στην πραγματικότητα, η γενίκευση είναι μια κακή συνήθεια που το μόνο που μας αποφέρει είναι να χαλάει τη διάθεσή μας. Δεν πήραμε την προαγωγή που περιμέναμε; Ε, δεν πειράζει! Αυτή η μέρα δεν είναι η πιο δυστυχισμένη της ζωής μας. Είναι μια στιγμή από ολόκληρη τη ζωή μας. Σε ένα χρόνο ή σε 2 μήνες δεν θα σημαίνει τίποτε για εμάς. Αν αντιμετωπίζουμε τη ζωή περισσότερο στωικά παρά μελοδραματικά, θα μπορέσουμε πιο εύκολα να εστιάσουμε στο επόμενο δημιουργικό μας βήμα. Ας επιτρέψουμε, λοιπόν, στον εαυτό σας ακόμα και να αποτύχει κάποιες φορές, έχουμε αυτό το δικαίωμα. Αν το αποδεχτούμε, τότε θα είναι πιο εύκολο να προχωρήσουμε παρακάτω.

6. Ακούω πραγματικά τους άλλους;
Όλοι θεωρούμε τους εαυτούς μας πολύ καλούς ακροατές, στην πραγματικότητα όμως αφήνουμε τους άλλους να μιλήσουν προκειμένου να βρούμε την ευκαιρία να μιλήσουμε για τον εαυτό μας. Οι αληθινά καλοί ακροατές δεν συγκεντρώνονται απλώς σε αυτό που τους λέει ο συνομιλητής τους, αλλά σκέφτονται και πάνω σε αυτό που τους λέει. Και μόνο όταν ακούσουμε και μπούμε στο πρόβλημα του άλλου θα μπορέσουμε να είμαστε αντικειμενικοί μαζί του. Την επόμενη φορά, λοιπόν, που κάποιος μας αναλύει ένα θέμα του, καλό είναι να μη σχεδιάζουμε την απάντησή μας την ώρα που μιλάει, αλλά να εστιάσουμε απλώς την προσοχή μας σε αυτό που μας λέει. Η ψιλοκουβέντα είναι πάντα χαλαρωτική, αλλά αν από μια συζήτηση κάποιος βγάλει ένα χρήσιμο συμπέρασμα για εκείνον, αυτό θα είναι αληθινά βοηθητικό. Ούτως ή άλλως, πολλοί άνθρωποι αυτό που πραγματικά έχουν ανάγκη δεν είναι να λάβουν κάποια οδηγία για το τι να κάνουν, αλλά κάποιον να τους ακούσει αληθινά και να τους συναισθανθεί. Αυτό από μόνο του μπορεί να καταστεί βοηθητικό και ανακουφιστικό. Όπως είπε άλλωστε και ο διάσημος δημοσιογράφος και «γκουρού» της συνέντευξης Λάρι Κινγκ: «Κανείς δεν έμαθε μιλώντας. Όλοι έμαθαν ακούγοντας».

7. Μήπως πληγώνω τους άλλους;
Η αλήθεια είναι πως οι άνθρωποι με υψηλά στάνταρ έχουν την τάση να είναι επικριτικοί με τους άλλους όταν εκείνοι δεν πληρούν τις προσδοκίες τους. Όταν κάποια στιγμή συνειδητοποιούμε ότι περιμένουμε από τους άλλους πολλά και εκείνοι δεν τα καταφέρνουν, ας σκεφτούμε πως κάποιοι άνθρωποι κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν, απλώς το δικό τους «καλύτερο» δεν είναι αυτό που θεωρούμε εμείς καλύτερο. Αυτό θα μας βοηθήσει να μη γινόμαστε επικριτικοί και σκληροί και να αποδεχτούμε τους άλλους. Επιπλέον, σε αυτή την περίπτωση θα ήταν χρήσιμο να μην ξεχνάμε και τα δικά μας αδύναμα σημεία, αφού είμαστε άνθρωποι και όλοι αναπόφευκτα έχουμε κάποια. Τότε ίσως καταφέρουμε να είμαστε λιγότερο απαιτητικοί με τους γύρω μας. Βέβαια, το «κλειδί» πίσω από όλα αυτά βρίσκεται στο να είμαστε σε πραγματική επαφή με τα συναισθήματά μας, ούτως ώστε να είμαστε σε θέση να ξεχωρίζουμε τι πραγματικά μας ενοχλεί και σε ποιο βαθμό.

8. Ποιος είναι ο πιο τυχερός άνθρωπος που γνωρίζω;
Όλοι μας ανεξαιρέτως γνωρίζουμε έναν τουλάχιστον άνθρωπο που (πιστεύουμε ότι) έχει τα πάντα. Έχει υπέροχο σπίτι, τέλεια δουλειά, ευτυχισμένη οικογένεια. Τυχερός, ε; Στην πραγματικότητα όχι! Τα καλά πράγματα που μας συμβαίνουν στη ζωή συνήθως είναι αποτέλεσμα σωστής στρατηγικής. Για παράδειγμα, ο σωστός σχεδιασμός και το πλάνο είναι που μας βοηθούν να αποφύγουμε τα λάθη. Αλλά πέρα από τον σχεδιασμό, η επιτυχία, μας βεβαιώνουν οι ειδικοί, οφείλεται και στη θετική διάθεση. Στην ψυχολογία είναι αυτό που οι ειδικοί αποκαλούν «αυτοεκπληρούμενη προφητεία». Δηλαδή, η αρνητική διάθεση που μπορεί να έχουμε εξαρχής απέναντι σε κάτι, τελικά μας οδηγεί υποσυνείδητα να πράξουμε με τρόπο που θα επιβεβαιώσει την αρχική μας αρνητική πρόβλεψη. Για παράδειγμα, αν πιστεύουμε ότι ο σύντροφός μας έχει κουραστεί από τη σχέση μας και θέλει να χωρίσουμε, μπορεί να του συμπεριφερόμαστε άσχημα, νευρικά ή με ζήλεια και τελικά να θελήσει όντως να χωρίσουμε. Άλλωστε, έρευνες μας λένε ότι οι άνθρωποι με αρνητική διάθεση σπάνια πετυχαίνουν τους στόχους τους. Αντίθετα, οι αισιόδοξοι σχεδόν πάντα. Γι” αυτό, όταν μας τυχαίνουν άσχημα συμβάντα, ας μην προσκολληθούμε σε αυτά. Ας τα μετατρέψουμε σε κίνητρο για το επόμενο βήμα μας.

9. Πόσο δυνατός είμαι για να κάνω την αυτοκριτική μου;
Συχνά, όταν κάτι πάει λάθος, από ένστικτο περισσότερο, αρχίζουμε να κατηγορούμε τους άλλους. Είναι μια συνήθεια που την έχουμε από την παιδική ηλικία. Και βέβαια όταν είμαστε παιδιά δικαιολογείται. Αλλά ως ενήλικοι θα πρέπει να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις. Όταν δεν αντιμετωπίζουμε τα λάθη μας, δεν μαθαίνουμε ποτέ από αυτά. Είναι πολύ τίμιο και γενναίο να μπορούμε να πούμε: «Ήταν δική μου ευθύνη και έκανα λάθος». Όταν μαθαίνουμε από τα λάθη μας, ουσιαστικά πηγαίνουμε ένα βήμα μπροστά, γιατί την επόμενη φορά που θα βρεθούμε αντιμέτωποι με μια δύσκολη κατάσταση θα μπορέσουμε να πάρουμε τη σωστή απόφαση. Το σημαντικό, λοιπόν, είναι να αναλαμβάνουμε την προσωπική μας ευθύνη, αλλά πάντα στον βαθμό που μας αναλογεί. Για να το πετύχουμε αυτό, είναι απαραίτητη η συνεχής ενδοσκόπηση, ώστε να είμαστε σε επαφή με τον εαυτό μας. Αν το καταφέρουμε αυτό, τότε θα μπορούμε να είμαστε οι αντικειμενικοί κριτές του εαυτού μας, θα αναγνωρίζουμε τόσο τα δυνατά όσα και τα λιγότερο δυνατά μας σημεία και θα υπάρχει η δυνατότητα βελτίωσης.

πηγή: https://euepixeirein.gr/

Πώς επιλέγεις το καλύτερο δώρο;

Πώς επιλέγεις το καλύτερο δώρο; Οι ειδικοί εξηγούν και συμβουλεύουν 

Λίστες, προϋπολογισμός και η σκέψη που μπορεί να σε βγάλει από το αδιέξοδο.

Μέρες που είναι, τα δώρα βρίσκονται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Άλλοτε ακριβά και πολυτελή, άλλοτε πιο συμβολικά και «όσο μας παίρνει», με φόντο και τα πολλά χρόνια της οικονομικής κρίσης, αναμφίβολα είναι το highlight των γιορτών. Δεν περιορίζονται όμως σε αυτή την εποχή. Μπορεί να είναι δώρα γιορτής ή γενεθλίων ή και δώρα χωρίς καμία αφορμή. Μια μορφή έκφρασης του συναισθήματος. Άλλοι τα επιλέγουν με ευκολία, άλλοι τα θεωρούν πολύ σοβαρή υπόθεση. Πάντως η έρευνα δείχνει πως ένα «κακό» δώρο μπορεί να βλάψει μία σχέση. Οπότε το να ευχαριστήσει τον παραλήπτη του είναι διπλά σημαντικό.

Λίστες και προϋπολογισμός

Το ένα ερώτημα, ειδικά σε τέτοια περίοδο, γιορτινή, είναι σε πόσους θα προσφέρει κανείς δώρα. Το δεύτερο είναι πόσα χρήματα θα ξοδέψει. Οπότε το πρώτο σε συνάρτηση με το δεύτερο καθορίζει σε σημαντικό βαθμό και το τι θα είναι αυτό το δώρο.

Σύμφωνα με το BBC, το μέσο νοικοκυριό ξοδεύει περίπου 500 λίρες σε δώρα, την περίοδο των Χριστουγέννων, και στις ΗΠΑ το αντίστοιχο ποσό κυμαίνεται στα 650 δολάρια. Προφανώς η αγορά των δώρων μπορεί να γεμίσει ευχαρίστηση αυτόν που το αγοράζει, αλλά είναι σημαντικό το συναίσθημα αυτό να περάσει και σε αυτόν που το δέχεται και το δώρο να λειτουργήσει σαν βήμα ενδυνάμωσης της μεταξύ τους σχέσης. Αν δεν είναι και τόσο επιτυχημένο, ενδέχεται να έχει το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα.

«Η επιλογή του λάθος δώρου μπορεί να είναι ρίσκο για τις σχέσεις, επειδή πιθανώς δείχνει πως αυτός που το αγοράζει κι αυτός που το δέχεται δεν έχουν και πολλά κοινά» εξηγεί η Elizabeth Dunn, καθηγήτρια Ψυχολογίας στο University of British Columbia στον Καναδά και συν-συγγραφέας του βιβλίου «Happy Money: The Science of Happier Spending». Η έρευνά της έχει επίσης δείξει πως τα μη επιθυμητά δώρα ενδέχεται να έχουν αρνητική επίπτωση στο πώς αντιλαμβάνεται αυτός που τα παραλαμβάνει την προοπτική της σχέσης του με αυτόν που τα προσφέρει.

Πώς μπορεί όμως κανείς να είναι σίγουρος πως επιλέγει ένα δώρο που ο παραλήπτης του θα αγαπήσει; Και πάλι είναι η Ψυχολογία αυτή που μπορεί να έχει τις απαντήσεις.

Μην ασχολείσαι υπερβολικά με την τιμή

Μήπως κάποιες φορές δίνουμε πολλά λεφτά όχι μόνο για να πάρουμε ένα καλό δώρο αλλά για να κάνουμε και λίγο επίδειξη; Η έρευνα έχει δείξει πως η μεγαλύτερη δαπάνη δεν εγγυάται πάντα πως το δώρο θα παραληφθεί με την ανάλογη ικανοποίηση. Μία μελέτη διαπίστωσε πως όσο πιο ακριβό είναι ένα δώρο, τόσο περισσότερο αυτός που το προσφέρει προσδοκά ο παραλήπτης του να το εκτιμήσει. Όμως παρότι εκείνοι που πρόσφεραν τα δώρα πίστευαν πως το μεγαλύτερο ποσό αποδείκνυε πιο μεγάλο νοιάξιμο και πιο πολλή σκέψη, οι παραλήπτες δεν συνέδεαν την τιμή με το επίπεδο εκτίμησης του δώρου.

«Σκεφτόμαστε πολλές φορές πως όταν ξοδεύεις περισσότερα θα πάρεις ένα καλύτερο δώρο. Φαίνεται όμως πως δεν αποδεικνύεται πως ο παραλήπτης συνδέει το κόστος ενός δώρου με το πόσο θα το ευχαριστηθεί», όπως εξηγεί ο Jeff Galak, καθηγητής Marketing στο Carnegie Mellon Tepper School of Business στο Πίτσμπεργκ.

Ο Galak, που ασχολείται με την καταναλωτική συμπεριφορά και τη λήψη αποφάσεων, αναγνωρίζει πως μπορεί κανείς να έχει ένα «όριο» στο έξοδο αυτό, λόγω παραδόσεων ή προσδοκιών. Αλλά εφόσον φτάσει στο όριο αυτό, δεν έχει και μεγάλη σημασία αν θα αγοράσει κάτι πιο ακριβό. Το ίδιο το δώρο είναι που μετρά περισσότερο.

Η σκέψη που μπορεί να σε βγάλει από το αδιέξοδο

Ο Galak λέει πως υπάρχει ένα κόλπο για να κάνεις πολύ καλές επιλογές, κι αυτό είναι να σκέφτεσαι πέρα από τη στιγμή που δίνεις το δώρο. Άποψη που οι συνεργάτες του, Julian Givi και Elanor Williams διαπίστωσαν πως είναι κοινό ζήτημα στις μελέτες αναφορικά με την επιλογή δώρων.

«Όταν κάποιος δίνει ένα δώρο, προσπαθεί να φανταστεί τη στιγμή που θα δώσει το δώρο και θα δει το χαμόγελο στο πρόσωπο του παραλήπτη» λέει ο Galak. «Αλλά οι παραλήπτες ενδιαφέρονται περισσότερο για την αξία που θα αντλήσουν από το δώρο μακροπρόθεσμα».

Με άλλα λόγια, μπορεί να μην είναι πολύ συναρπαστική η στιγμή που κάποιος λαμβάνει ως δώρο μία συνδρομή σε ένα συνδρομητικό κανάλι, οπότε ενδεχομένως αυτός που σκέφτεται να προσφέρει ένα τέτοιο δώρο τελικά το απορρίπτει. Στην πραγματικότητά όμως ο παραλήπτης είναι πολύ πιθανό να το ευχαριστηθεί πολύ αυτό το δώρο- και μάλιστα σε βάθος χρόνου- κι ας μην είναι πολύ εντυπωσιακή η αντίδρασή του όταν το παραλάβει.

Πόσο σημασία έχει να είναι «μοναδικό»;

Ο Galak επιμένει πως δεν πρέπει να κολλάμε στο να προσφέρουμε το πιο ξεχωριστό και μοναδικό δώρο που υπάρχει εκεί έξω. Μερικές φορές κάτι που πολλοί θέλουν και πολλοί έχουν μπορεί να είναι αυτό ακριβώς που ο άνθρωπος που μας ενδιαφέρει θα ήθελε.

Μία έρευνα έδειξε πως όταν επιλέγουμε ένα δώρο τείνουμε να εστιάζουμε στα μοναδικά χαρακτηριστικά του παραλήπτη και την προσωπικότητά του. Όμως αυτή η υπερ-εξειδίκευση μας κάνει να αγνοούμε άλλες πτυχές των επιθυμιών και των αναγκών τους, κι αυτό μας οδηγεί σε πιθανώς λάθος επιλογές. Έχουμε επίσης την τάση να αγοράζουμε διαφορετικά δώρα για πολλούς ανθρώπους, παρότι μπορεί να ήταν όλοι πιο χαρούμενοι με το ίδιο δώρο- και πιθανότατα δεν θα συνέκριναν τα δώρα τους ποτέ.

«Για να νιώσουμε πως κάναμε την καλύτερη επιλογή, πολλές φορές πιστεύουμε πως πρέπει να έχουμε ποικιλία στα δώρα, κι αυτό ακόμα και θυσιάζοντας ένα πραγματικά πολύ καλό δώρο» σημειώνει ο Galak. Μάλιστα κάποιες φορές απορρίπτουμε το ενδεχόμενο να αγοράσουμε κάτι που ήδη έχουμε κι εμείς – κι αυτό ενδεχομένως συνδέεται με την πρόθεσή μας να μην υποτιμήσουμε τη δική μας αίσθηση ατομικότητας.

Αν ας πούμε μια γυναίκα έχει ένα ζευγάρι παπούτσια που αρέσει πολύ σε κάποια φίλη της, μπορεί να της πάρει τα ίδια, δεν θα χαθεί καμία μοναδικότητα…

Τα κοινά ενδιαφέροντα

Για να κάνει κανείς το καλύτερο δώρο, λέει η καθηγήτρια Ψυχολογίας Dunn, μπορεί να ξεκινήσει από τα κοινά που τον ενώνουν με τον παραλήπτη. Αντί να χρησιμοποιεί τις δικές του προτιμήσεις, εστιάζοντας στο πού διαφέρει ο άνθρωπος για τον οποίο επιλέγει δώρο, μπορεί να επικεντρωθεί όχι στο πού διαφέρουν αλλά στο τι κοινό μοιράζονται, και να επιλέξει το δώρο του.

«Τα καταφέρνουμε καλύτερα όταν είναι να επιλέξουμε κάτι για εμάς» τονίζει, «οπότε αν έχεις κάτι κοινό με τον άλλο, επίλεξε κάτι που εμπίπτει στις κοινές προτιμήσεις, γιατί αυτό που θα αρέσει σε σένα είναι πολύ πιθανό να αρέσει και στον άλλο».

Ακόμα πιο «δυνατά» φαίνεται πως είναι τα δώρα που σχετίζονται με κάτι που δότης και λήπτης μπορούν να απολαύσουν μαζί. Όπως εισιτήρια για μία συναυλία ή ένα μάθημα μαγειρικής. Η έρευνα έχει δείξει πως ένα τέτοιο δώρο, που αφορά μία κοινή εμπειρία, μπορεί να φέρει αυτόν που δίνει ένα δώρο κι αυτόν που το παραλαμβάνει πιο κοντά, ακόμα κι αν δεν πάνε μαζί πχ στη συναυλία ή τη θεατρική παράσταση.

Η ερώτηση που σου λύνει τα χέρια

Κι αν πρέπει να επιλέξεις κάτι για έναν άνθρωπο με τον οποίο δεν έχεις τίποτα κοινό; Η Dunn προτείνει είτε να ρωτήσεις ευθέως τι θα ήθελε ή να του δώσεις εσύ ορισμένες επιλογές. Η έρευνα δείχνει πως οι άνθρωποι εκτιμούν περισσότερο τα δώρα που έχουν κατά κάποιον τρόπο ζητήσει παρά άλλα.

«Οι άνθρωποι προτιμούν να σκεφτούν δημιουργικά και να εκπλήξουν αυτόν στον οποίο προσφέρουν ένα δώρο» εξηγεί η Dunn, αλλά το καλύτερο δώρο είναι κάτι που εκείνος θα ήθελε.

Ο Galak συμφωνεί πως ο απλούστερος τρόπος να κάνεις κάποιον χαρούμενο με ένα δώρο είναι να τον ρωτήσεις τι θα ήθελε. Δεν είναι η απάντηση που αρέσει σε πολλούς, γιατί θεωρούμε καλά δώρα τα «δώρα – έκπληξη» παρότι η επιστήμη το διαψεύδει.

«Είναι ταμπού να ρωτήσεις κάποιον τι θα ήθελε για δώρο. Αλλά είναι κρίμα, θα ήταν καλύτερα για όλους να αν ανταλλάσσαμε τα δώρα που θέλαμε».

Μην το σκέφτεσαι τόσο πολύ

Εν κατακλείδι, δεν υπάρχει λόγο κανείς να επιλέγει κάποιο δώρο φοβούμενος την αποτυχία του: τα πραγματικά «κακά» δώρα είναι κάτι πολύ σπάνιο.

Εκτός κι αν είναι πια κάτι εντελώς ακατάλληλο, ο παραλήπτης θα νιώσει σίγουρα κάποιο επίπεδο ικανοποίησης και εκτίμησης. Ο Galak λέει πως στη διάρκεια των ερευνών του έχει ρωτήσει χιλιάδες ανθρώπους για δώρα που έχουν λάβει και είναι σπάνιες οι φορές που κάποιος μίλησε για ένα κακό δώρο.

Ακόμα κι αν ένα δώρο είναι κατώτερο των προσδοκιών, σε κάποιον κοντινό, είναι πιθανό η σκέψη να μετρήσει πιο πολύ. Κι αυτό γιατί όταν κάποιος δίνει ένα όχι και τόσο καλό δώρο, αυτό κάνει τον παραλήπτη να σκεφτεί το γιατί έκανε τη συγκεκριμένη επιλογή.

«Όταν κάποιος κάνει μια επιλογή που προβληματίζει – όπως το να δώσει ένα κακό δώρο – ο παραλήπτης προσπαθεί να την εξηγήσει, σκεπτόμενος τι μπορεί να περνούσε από το μυαλό του» εξηγεί ο Nicholas Epley, καθηγητής στο University of Chicago Booth School of Business, ο οποίος επικεντρώνει τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα στο πώς αξιολογούμε τις προοπτικές των άλλων ανθρώπων και με αυτό λαμβάνουμε αποφάσεις.

Η έρευνά του δείχνει πως εάν ο παραλήπτης νιώθει πως ο δότης έχει αφιερώσει χρόνο στην επιλογή του, εκτιμά την προσπάθεια που έγινε κι ας μην είναι η ιδανική επιλογή.

Με άλλα λόγια, το παλιό ρητό «η σκέψη είναι που μετράει» φαίνεται να επαληθεύεται.

Ακόμα κι αν δεν αγοράσεις το τέλειο δώρο, τουλάχιστον ένας θα νιώσει καλά. «Όταν κάποιος αφιερώνει πολλή σκέψη για να αγοράσει ένα δώρο, νιώθει πιο κοντά σε αυτόν που θα το προσφέρει» τονίζει ο Epley. «Ακόμα κι αν ο παραλήπτης δεν νιώσει την προσδοκώμενη ικανοποίηση, αυτός που το προσφέρει θα την έχει νιώσει».

Διαβάστε επίσης: H επιστήμη της επιλογής δώρων.

Source: Πώς επιλέγεις το καλύτερο δώρο; Οι ειδικοί εξηγούν και συμβουλεύουν – Αντικλείδι

H επιστήμη της επιλογής δώρων.

Στις γιορτές προβληματιζόμαστε πολύ για τις επιλογές των δώρων που θα κάνουμε για τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Ξοδεύουμε πολύ χρόνο και χρήμα και στο τέλος αποδεικνύεται ότι δεν κάναμε τις καλύτερες επιλογές. Προκειμένου να βοηθήσουμε, ετοιμάσαμε έναν μικρό οδηγό, που βασίζεται σε επιστημονικές μελέτες.

Ποιο είναι το καλύτερο δώρο;

Μετρητά, χρήματα !

Τα χρήματα είναι η καλύτερη επιλογή για έναν πολύ απλό λόγο: Είναι βέβαιο ότι ο παραλήπτης θα πάρει ακριβώς αυτό που θέλει.

Το 1993, ο οικονομολόγος Joel Waldfogel δημοσίευσε μια μελέτη σχετικά με  το χάσμα ανάμεσα στα χρήματα που δαπανούμε για ένα δώρο, και στο τι πραγματικά αξίζει αυτό το δώρο για τον παραλήπτη. Επειδή όλοι μας σπάνια γνωρίζουμε ακριβώς τι θέλουν οι φίλοι μας και αγαπημένα μας πρόσωπα, ο Waldfogel αποφάσισε να ερευνήσει πόσα χρήματα πετάμε κάθε χρόνο κάνοντας λάθος επιλογές δώρων.

Η έρευνα του κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα δώρα που δίνουμε αποτιμώνται λιγότερο κατά το 1/10 έως και 1/3 της αξίας που πληρώσαμε. Με άλλα λόγια, αν δαπανήσετε 100 ευρώ για ένα Χριστουγεννιάτικο δώρο, οι πιθανότητες είναι ότι  αυτός που θα το πάρει,  θα το εκτιμήσει κάπου μεταξύ 70 και 90 ευρώ.

Κάποιες ομάδες πληθυσμού είχαν καλύτερη αίσθηση αγοράς δώρων. Οι παππούδες, γιαγιάδες, θείες και θείοι κάνουν τις χειρότερες επιλογές. Οι φίλοι κάνουν τις καλύτερες. Αλλά τελικά, τα μετρητά αποδείχτηκε το πιο αποτελεσματικό δώρο.

Έτσι, εάν δεν έχετε κάποια καλή ιδέα για δώρο, μην προσπαθήστε να μαντέψετε.

Τα χρήματα είναι απρόσωπο δώρο. Τι γίνεται αν δεν θέλω να δώσω χρήματα;

Έμφαση στο μήνυμα.

Αν αποφασίσετε να δοκιμάσετε να ξεχωρίσετε με κάτι προσωπικό, αναρωτηθείτε το εξής: “Τι θέλω να πω; “. Με τα δώρα στέλνουμε μηνύματα. Μιλάμε μέσα από αυτά. Και αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο μέρος της αξίας τους. Η συμβολική αξία  πολλές φορές είναι μεγαλύτερη από την πραγματική.

Ερευνητές του Πανεπιστημίου του Σικάγο βρήκαν ότι κάποιος που δείχνει με το δώρο του ότι κατανοεί τις προτιμήσεις του συντρόφου του, είναι πιθανό να είναι πιο επιθυμητός σε σχέση με κάποιον άλλο ο οποίος δεν έχει ιδέα για τα θέλω του συντρόφου του.

Τι μπορώ να πάρω για κάποιον που είναι σημαντικός για εμένα;

Αγορά για έναν άντρα: Πάρτε ένα gadget.

Αγορά για μία γυναίκα: Πάρτε κάτι ακριβό και άχρηστο.

Οι καθηγητές Russell Belk και Laurence Coon του πανεπιστημίου Utah, ανέλυσαν τις εμπειρίες ανδρών και γυναικών από ραντεβού που είχαν βγει, και βρήκαν τρεις βασικούς σκοπούς που είχαν τα δώρα: κοινωνική συνδιαλλαγή, οικονομική συνδιαλλαγή, ή σημάδι ανιδιοτελούς  αγάπης.

Με βάση την κοινωνική έννοια, τα δώρα θεωρήθηκαν ως σύμβολο δέσμευσης. Στο οικονομικό πλαίσιο, οι άνδρες είδαν τα δώρα ως ένας τρόπο για να επιδιώξουν καλύτερα το σεξ. Οι γυναίκες, εν τω μεταξύ, είχαν την τάση να είναι πιο ανιδιοτελείς και  έδιναν τα δώρα με την καρδιά τους.

Αλλά τι πραγματικά θέλουν οι άνδρες και τι οι γυναίκες; Οι  Belk και Coon βρήκαν ότι οι γυναίκες νοιάζονται για την συμβολική αξία, ενώ οι άνδρες ενδιαφέρονται περισσότερο για τη λειτουργικότητα. Έτσι, για τις γυναίκες είναι καλύτερο να δωρίσουν ένα gadget. Για τους άνδρες είναι καλύτερο να επιλέξουν ένα δώρο με συναισθηματική χροιά. Ή κάτι υπερβολικό.

Στο βιβλίο του “The mating mind”, ο καθηγητής  Geoffrey Miller εξηγεί ότι στο φλερτ, τα καλύτερα δώρα είναι “τα πιο άχρηστα όταν αφορά τις γυναίκες και τα πιο ακριβά όταν αφορά τους άνδρες.”

Λουλούδια. Ακριβά δείπνα. Κοσμήματα. Όσο λιγότερο χρήσιμα, τόσο το καλύτερο. Η σπατάλη είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για  να κερδίστε την καρδιά μιας γυναίκας.

Να αγοράσω πακέτα προσφορών για να δώσω περισσότερα δώρα και όχι μόνο ένα;

Όχι !

Σύμφωνα με νέα έρευνα από το πανεπιστήμιο του Michigan, είναι καλύτερα να αγοράσετε ένα δώρο και καλό, και δεν προσθέτει αν το συνδυάσετε με ακόμα ένα φτηνότερο.

Η μελέτη που θα δημοσιευθεί στο επόμενο τεύχος του ‘Journal of Consumer Research’, διαπίστωσε ότι οι καταναλωτές δεν επιθυμούν πακέτα προσφορών που συνδυάζουν ένα δώρο με κάτι ακόμα φθηνότερο.

Αυτοί που δέχονται τα δώρα, έχουν την τάση να βλέπουν την συνολική εικόνα. Δεν κοιτάνε το κάθε δώρο ξεχωριστά και προσθέτουν στο τέλος την αξία τους. Αντίθετα παίρνουν τον μέσο όρο, με αποτέλεσμα να υποβιβάζουν συνολικά το πακέτο δώρου.

Όποιοι ψωνίζουν δώρα έχουν την τάση να πιστεύουν ακριβώς το αντίθετο. Ότι όσο περισσότερα, τόσο καλύτερα. Όμως κάνουν λάθος.

Τι γίνεται αν δεν θέλω να δώσω φέτος δώρα ; Τι σημαίνει αυτό για μένα;

Είστε μίζεροι.

Μια μελέτη που έγινε τη δεκαετία του 1970,  έδειξε ότι μόλις το 6% των συμμετεχόντων εξέταζε το ενδεχόμενο να μην δώσει δώρα τα Χριστούγεννα. Αλλά εάν δεν αισθάνεστε τη διάθεση να ψωνίσετε δώρα, το πιθανότερο είναι ότι είστε άνδρας. Μελέτες έχουν δείξει ότι οι γυναίκες είναι πιο ενθουσιώδεις στο να δίνουν δώρα , επιθυμούν να δίνουν περισσότερα δώρα από όσα λαμβάνουν, και τείνουν να είναι πιο ικανοποιημένες με τις επιλογές των δώρων τους. ’Άλλωστε το να μην συμμετέχετε στο πνεύμα των Χριστουγέννων, ίσως να μην κάνει καλό και σε εσάς τον ίδιο.

Εντάξει, θα πάω αγοράσω δώρα. Πρέπει να ζητήσω να τα τυλίξουν;

Ναι.

Είτε το πιστεύετε είτε όχι, έχουν γίνει μελέτες σχετικά με την αξία του περιτυλίγματος των δώρων. Το συμπέρασμά τους; Ένα δώρο πρέπει να μοιάζει με  δώρο. Τυλίξτε τα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ : Πώς επιλέγεις το καλύτερο δώρο;

Να είσαι καλός άνθρωπος

Να είσαι καλός άνθρωπος σε έναν κόσμο όπου η καλοσύνη κι η ευγένεια έχουν χάσει το νόημά τους.

Σ΄ αυτόν τον κόσμο η καλοσύνη κι η ευγένεια έχουν χάσει το νόημά τους. Καθένας περιμένει πώς να εκμεταλλευτεί καταστάσεις και να κάνει ό,τι περνάει απ’ το χέρι του ώστε να φτάσει στο στόχο του. Πιστεύει λανθασμένα ότι κατέχει το κλειδί της ευτυχίας. Ωστόσο όταν τα καταφέρνει χωρίς να το αξίζει επιθυμεί να ξεφύγει απ’ ό,τι τον βασανίζει: Τις τύψεις και τις ενοχές του.

Ναι, μην κοιτάς που γύρω σου που όλοι παριστάνουν τους χαρούμενους και τους σκληρούς. Ξέρουμε καλά ότι η υποκρισία ζει και βασιλεύει. Δε χρειαζόμαστε εγωιστές, μίζερους κι αδιάφορους ανθρώπους, αλλά εκείνους που έχουν το θάρρος να παλέψουν για μια ομορφότερη κι αγνή ζωή.

Η παιδεία προέρχεται απ’ το σεβασμό, την ακεραιότητα, το συναίσθημα, τη συγχώρεση, την ευγένεια, την καλοσύνη και τη συμπόνια. Αποτελούν τα θεμέλια ενός ολοκληρωμένου κι αληθινού χαρακτήρα.

Θα μου πεις τώρα ότι οι καλοί άνθρωποι θεωρούνται αδύναμοι. Αυτό κι αν είναι λάθος. Μπορείς να είσαι καλός κι ισχυρός ταυτόχρονα. Κι όταν οι άλλοι προσπαθούν να επωφεληθούν απ’ την καλοσύνη σου εσύ να έχεις την υπομονή να τους αποδείξεις ότι τίποτα και κανένας δεν μπορεί να σε υποσκελίσει. Ο φόβος κι η ντροπή δεν είναι καλοί σύμβουλοι. Και συνήθως σε παγιδεύουν.

Δε θα πρέπει σε καμιά περίπτωση να καταπιέζεσαι, ούτε να απολογείσαι. Μόνο να εξασκείς τις θετικές πλευρές της προσωπικότητάς σου και να διατηρείς την ακεραιότητά σου.  Η ανταμοιβή σου θα είναι  μεγαλύτερη απ’ αυτή που πιστεύεις. Κοίταξε γύρω σου εκείνους που είναι πρόθυμοι να σε βοηθήσουν. Δεν απαιτούν ανταλλάγματα κι ικανοποιούνται όταν σε βλέπουν να χαμογελάς. Δε διαφημίζουν τη χαρά τους, ούτε ψάχνουν τρόπους να εκδικηθούν όλους αυτούς που σου φέρθηκαν άσχημα. Έτσι κι αλλιώς, αυτό το αναλαμβάνει η ίδια η ζωή.

Φτάσαμε στο σημείο οι πράξεις κακίας να έχουν μεγαλύτερη απήχηση. Και το ακόμα χειρότερο είναι πως τις αντιμετωπίζουμε τελείως φυσιολογικά. Χωρίς να μας απασχολεί ότι γινόμαστε τέρατα. Ακούγεται σκληρό, το ξέρω. Ποιος ο λόγος, όμως, να κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας; Τι θα κερδίσουμε σε βάθος χρόνου; Απολύτως τίποτα. Θα συντηρούμε μια αρρωστημένη κατάσταση ενώ είμαστε ικανοί να την αλλάξουμε.

«Ωραίες οι φιλοσοφίες, αλλά κατέβα απ’ το συννεφάκι σου και κοίταξε έξω τι συμβαίνει. Οι περισσότεροι κοιτούν πώς να βλάψουν το συνάνθρωπό τους. Γιατί να είμαι εγώ το θύμα; Ας τους μοιάσω, για να έχω ήσυχο το κεφάλι μου. Τουλάχιστον, θα έχω μια ευκαιρία να αναδειχθώ. Να πετύχω θέλω!» θα αρκεστούν να πουν πολλοί.

Ο ορισμός της επιτυχίας ποιος είναι; Σίγουρα δεν είναι να είσαι αυτός που έχει κερδίσει τα πάντα με δόλιους σκοπούς. Επιτυχία είναι να είσαι σωστός άνθρωπος πάνω απ’ όλα. Να επενδύεις με αλήθειες στις διαπροσωπικές  σχέσεις και στις ικανότητές σου. Να ξέρεις ως πού μπορείς να φτάσεις και να μη ζητάς το παραπάνω. Η απληστία είναι γνώρισμα των επικίνδυνων ανθρώπων.

Ο καλός, στο τέλος, θα δει καλό. Γνωρίζει πότε να το περιμένει και δε χάνει την πίστη για τον εαυτό του. Θα απογοητευτεί, θα πονέσει, θα χαθεί σε λαβυρίνθους σιωπής, αλλά δε θα εγκαταλείψει. Σηκώνεται και βρίσκει τον τρόπο να συνεχίσει.  Δε θεώρησε ποτέ τον εαυτό του πιόνι μιας στημένης μονομαχίας.

Τα μονοπάτια που τα διαβαίνεις εύκολα δεν είναι τίποτα άλλο πάρα μια οφθαλμαπάτη. Δε θα φτάσεις πουθενά και θα πραγματοποιείς συνεχώς φαύλους κύκλους. Το να παραμένεις καλός άνθρωπος δεν κοστίζει τίποτα. Το κέρδος είναι τεράστιο κι οι απώλειες ασήμαντες.

Τη μεγαλύτερη αξία δεν την έχουν τα υλικά αγαθά. Χάνονται πριν καν το καταλάβεις. Είναι μεγάλη υπόθεση κάθε βράδυ να κοιμάσαι με τη συνείδησή σου ήσυχη, γνωρίζοντας ότι ακόμα μια μέρα έπραξες το σωστό.

Πηγή: Byawakengr Posted on 17/11/2023 Γράφει ο Δημήτρης Μπότης

https://www.awakengr.com/na-eisai-kalos-anthropos-se-enan-kosmo-opoy-i-kalosyni-ki-i-eygeneia-echoyn-chasei-to-noima-toys/

Απόφυγε τη μάχη. Σχεδόν πάντα υπάρχουν άλλες επιλογές.

PHOTO BY _SOFTBLACKSTAR_ ON FLICKR.COM

Ένας νεαρός Αμερικανός πήγε στην Ιαπωνία να σπουδάσει Αικίντο (Aikido, πολεμική τέχνη) με τη καθοδήγηση ενός γέροντα, κορυφαίου στο είδος. Ο σοφός δάσκαλος κατ’ επανάληψη τόνισε ότι η εμπλοκή σε καυγά στην καθημερινότητα ήταν απαράδεκτη και ενάντια στη φιλοσοφία του Αικίντο. Υπάρχουν πάντοτε εναλλακτικές που αποτελούν καλύτερες εναλλακτικές.

Μετά από λίγους μήνες εξάσκησης ο Αμερικανός μπήκε στο μετρό του Τόκιο. Στο ίδιο βαγόνι μπήκε και ένας μεθυσμένος Ιάπωνας, βρώμικος, κουρελιασμένος, ενοχλητικός προς τους επιβάτες, έτοιμος για καυγά. Ο Αμερικανός μαχητής ένοιωσε την ανάγκη να προστατέψει τους φιλήσυχους πολίτες. Σηκώθηκε όρθιος και τέντωσε το πελώριο κορμί του. Η ώρα του είχε έρθει να αποδείξει τι είχε μάθει και να δώσει ένα μάθημα στον αγενή Γιαπωνέζο. Ο δάσκαλός του θα ήταν περήφανος για αυτόν.
Ο μεθυσμένος Γιαπωνέζος τον είδε, πρόσεξε ότι ήταν διαφορετικός και κινήθηκε με άγριες διαθέσεις προς το μέρος του. Αλλά προτού φράσει κοντά του, ένας αδύνατος, μικροκαμωμένος γέροντας, άρχισε μα μιλά στον μεθυσμένο με μια ήρεμη και καλοσυνάτη φωνή. «Ει καλέ μου φίλε! Τι ποτό έχεις πιεί;»

Ο μεθυσμένος τα έχασε για λίγο και απάντησε κάπως απότομα. «Σακέ, γέροντα! Γιατί;»

«Αλήθεια!» είπε με ενδιαφέρον ο γέροντας. «Η γυναίκα μου και εγώ πίναμε Σακέ κάθε βραδάκι στον κήπο μας. Μερικές φορές βλέπαμε το πανέμορφο φεγγάρι. Αλλά η πραγματική ομορφιά ήταν η παρέα της γυναίκας μου. Δυστυχώς την έχασα και τώρα είμαι μοναχός τα βράδια. Πίνω μια κούπα Σακέ και την θυμάμαι».

Ο μεθυσμένος έμεινε ακίνητος, ακούγοντας την εξιστόρηση του μικρόσωμου γέρου. Αυτός ρώτησε τον μεθυσμένο μεριές μικρές ερωτήσεις και άκουγε τις απαντήσεις με ενδιαφέρον.

Όταν έφτασαν στη στάση που θα κατέβαινε, ο Αμερικανός, και οι υπόλοιποι επιβάτες, είχε μάθει ότι οι γονείς του μεθυσμένου είχαν σκοτωθεί σε αυτοκινητιστικό, η γυναίκα του είχε πεθάνει πρόσφατα από καρκίνο και αυτός είχε μείνει χωρίς δουλειά και σπίτι για να μείνει. Σε μια κοινωνία, όπως η Γιαπωνέζικη, όπου η οικογένεια και η δουλειά θεωρούνται προτεραιότητες, ο μεθυσμένος τα είχε χάσει όλα δυστυχώς δεν άντεξε και κατέφυγε στο ποτό.

Ο καλοσυνάτος γέρος, ακούμπησε το χέρι του σπλαχνικά στον ώμο του μεθυσμένου (που τώρα έκλαιγε) και τον προσκάλεσε στο σπίτι του να μοιραστούν λίγο φαγητό.

Ο Αμερικανός τους είδε να ξεμακραίνουν στο βάθος του δρόμου σαν δυο παλιοί, καλοί φίλοι. Ένοιωσε ντροπή και θαυμασμό. Ντροπή, γιατί βιαστικά και ασυλλόγιστα ήταν έτοιμος να κονιορτοποιήσει τον μεθυσμένο αλλά δυστυχή άνθρωπο και να προσθέσει περισσότερο πόνο στη ζωή του. Θαυμασμό γιατί είχε παρακολουθήσει σε ζωντανή δράση έναν πραγματικό δάσκαλο του Αικίντο.

Εξάντλησε τις επιλογές σου πριν καταφύγεις στη σύγκρουση.

Του Γιάννη Αραχωβίτη

πηγή:

Απόφυγε τη μάχη. Σχεδόν πάντα υπάρχουν άλλες επιλογές. – Αφύπνιση Συνείδησης

https://www.awakengr.com/apofyge-ti-machi-schedon-panta-yparchoyn-alles-epiloges/?fbclid=IwAR0LAI3FPm0DEOTgBHFoFXJHOLl9R7_nPoH04puVpALL5mbMt0zwrOdSH1g&mibextid=xfxF2i

Η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα;