Σκληρές αλήθειες που θα πρέπει όλοι μας να έχουμε υπόψιν…

Σκληρές αλήθειες που θα πρέπει όλοι μας να έχουμε υπόψιν… και που μας κάνουν δυνατότερους και σοφότερους.

• Δεν θα παίρνεις πάντα αυτό που θέλεις.

Όπως είπε και ο Mick Jagger κάποτε, «Δεν μπορείς πάντα να παίρνεις αυτό που θέλεις, αλλά αν προσπαθήσεις μερικές φορές μπορεί να βρεις αυτό που χρειάζεσαι.» Κοίταξε τριγύρω σου. Εκτίμησε τα πράγματα που έχεις αυτή τη στιγμή. Πολλοί άνθρωποι δεν είναι τόσο τυχεροί.

• «Χρειάζεται περισσότερο θάρρος για να αποκαλύψεις ανασφάλειες από ότι να τις κρύψεις, περισσότερη δύναμη για να συνδεθείς με ανθρώπους από το να τους κυριαρχήσεις, περισσότερη ανδρεία για να τηρήσεις τις αρχές σου από το να πράττεις τυφλά. Η ανθεκτικότητα είναι στην ψυχή και το πνεύμα, όχι στους μυς και το ανώριμο μυαλό.» – Alex Karras

• Η ζωή δεν είναι εύκολη.

• Η σκληρή δουλειά κάνει τους ανθρώπους τυχερούς – είναι η ουσία που κάνει τα όνειρα πραγματικότητα. Έτσι, ξεκίνα κάθε πρωί έτοιμος να τρέξεις μακρύτερα από ότι έτρεξες χθες και να παλέψεις σκληρότερα.

• Θα αποτύχεις μερικές φορές.

Όσο πιο γρήγορα το δεχτείς αυτό, τόσο πιο γρήγορα θα μπορέσεις να λάμψεις. Ποτέ δεν θα είσαι 100% σίγουρος ότι θα δουλέψει, αλλά μπορείς πάντα να είσαι 100% σίγουρος ότι το να μην κάνεις τίποτα δεν θα δουλέψει. Έτσι, βγες έξω και κάνε κάτι! Είτε τα καταφέρεις, είτε πάρεις ένα ζωτικό μάθημα, θα είσαι νικητής.

• Αυτή τη στιγμή, υπάρχουν πολλά που δεν γνωρίζεις.

Η μέρα που θα σταματήσεις να μαθαίνεις, είναι η μέρα που θα σταματήσεις να ζεις. Αγκάλιασε τις νέες πληροφορίες, σκέψου τες και χρησιμοποίησε τες για να προχωρήσεις.

• Μπορεί να μην υπάρχει αύριο.

Όχι για όλους. Αυτή τη στιγμή, κάποιος στην Γη προγραμματίζει κάτι για αύριο χωρίς να συνειδητοποιεί ότι πρόκειται να πεθάνει σήμερα. Αυτό είναι λυπητερό, αλλά είναι αλήθεια. Έτσι, ξόδεψε τον χρόνο σου σοφά σήμερα και εκτίμησε το.

• Υπάρχουν πολλά που δεν μπορείς να ελέγξεις.

Το να χαραμίζεις τον χρόνο σου, το ταλέντο σου και την συναισθηματική σου ενέργεια σε πράγματα που είναι πέρα από τον έλεγχο σου είναι η συνταγή για την απογοήτευση, τη δυστυχία και τη στασιμότητα. Επένδυσε την ενέργεια σου σε πράγματα που μπορείς να ελέγξεις.

• Οι πληροφορίες δεν είναι η αληθινή γνώση.

Η γνώση έρχεται από την εμπειρία. Μπορείς να συζητήσεις μια εργασία εκατό φορές, αλλά αυτές οι συζητήσεις θα σου δώσουν μόνο μια φιλοσοφική κατανόηση. Πρέπει να βιώσεις την εργασία από πρώτο χέρι για να την μάθεις πραγματικά.

• Δεν μπορείς να είσαι επιτυχής χωρίς την παροχή αξίας.

Μην σπαταλάς τον χρόνο σου να προσπαθείς να είσαι επιτυχημένος, σπατάλησε τον χρόνο σου δημιουργώντας αξία. Όταν είσαι πολύτιμος για τον κόσμο γύρω σου, θα είσαι επιτυχημένος.

• Κάποιος άλλος θα έχει πάντα περισσότερα από εσένα.

Είτε είναι χρήματα, φίλοι ή συλλογή από φασόλια, πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα έχει περισσότερα από εσένα. Αλλά θυμήσου, δεν έχει σημασία πόσα πολλά έχεις, αλλά το πόσο παθιασμένος είσαι με την συλλογή τους. Είναι το ταξίδι που έχει σημασία.

• Δεν μπορείς να αλλάξεις το παρελθόν.

Όπως είπε και η Maria Robinson κάποτε, «Κανείς δεν μπορεί να πάει πίσω και να κάνει μια καινούργια αρχή, αλλά ο καθένας μπορεί να ξεκινήσει σήμερα και να κάνει ένα καινούργιο τέλος.» Δεν μπορείς να αλλάξεις ότι έγινε, αλλά μπορείς να αλλάξεις τον τρόπο που αντιδράς σε αυτό.

• Το μόνο πρόσωπο που μπορεί να σε κάνει ευτυχισμένο είσαι εσύ.

Η ρίζα της ευτυχίας προέρχεται από την σχέση σου με τον εαυτό σου. Σίγουρα εξωτερικοί φορείς μπορεί να έχουν φευγαλέες επιπτώσεις στην διάθεση σου, αλλά μακροπρόθεσμα τίποτα δεν έχει περισσότερη σημασία από το πώς αισθάνεσαι για το ποιος είσαι εσωτερικά.

• Στην ζωή, παίρνεις ότι βάζεις.

Αν θέλεις αγάπη, δώσε αγάπη. Αν θέλεις φίλους, γίνε φιλικός. Αν θέλεις χρήματα, παρείχε αξία. Αλήθεια, είναι τόσο απλό.

• Οι καλοί φίλοι έρχονται και φεύγουν.

Οι περισσότεροι από τους σχολικούς σου φίλους, δεν θα είναι μέρος των φοιτητικών σου χρόνων. Οι περισσότεροι φίλοι από τα φοιτητικά σου χρόνια, δεν θα είναι μέρος της επαγγελματικής σου ζωής. Οι περισσότεροι από τους φίλους της επαγγελματικής σου ζωής δεν θα είναι εκεί όταν η σύζυγος σου φέρνει στον κόσμο το δεύτερο σας παιδί. Αλλά κάποιοι φίλοι θα μείνουν. Και είναι αυτοί οι φίλοι – αυτοί που μένουν στον χρόνο – είναι που έχουν σημασία.

• Κάνοντας ακριβώς το ίδιο πράγμα κάθε μέρα, εμποδίζει τον εαυτό σου να αναπτυχθεί.

Αν συνεχίσεις να κάνεις αυτό που κάνεις, θα συνεχίσεις να παίρνεις αυτό που παίρνεις. Η ανάπτυξη συμβαίνει όταν αλλάζεις πράγματα – όταν δοκιμάζεις νέα πράγματα – όταν επεκτείνεσαι πέρα από την ζώνη της άνεσης σου.

• Ποτέ δεν θα νιώσεις 100% έτοιμος για κάτι νέο.

Κανείς ποτέ δεν νιώθει 100% έτοιμος όταν εμφανίζεται μια ευκαιρία. Επειδή οι πιο σπουδαίες ευκαιρίες στη ζωή μας αναγκάζουν να προχωρήσουμε πέρα από την ζώνη άνεσης μας, που σημαίνει ότι δεν θα αισθάνεσαι τελείως άνετα ή έτοιμος για αυτό.

Και θυμήσου, το να προσπαθείς να γίνεις κάποιος άλλος είναι χάσιμο του προσώπου που είσαι. Η δύναμη προέρχεται από το να είσαι άνετος μέσα στο ίδιο σου το σώμα.

φωτογραφία από https://www.newsbomb.gr/bombplus/fun/story/340096/12-sklires-alitheies-poy-tha-se-voithisoyn-na-orimaseis

Πώς επιλέγεις το καλύτερο δώρο;

Πώς επιλέγεις το καλύτερο δώρο; Οι ειδικοί εξηγούν και συμβουλεύουν 

Λίστες, προϋπολογισμός και η σκέψη που μπορεί να σε βγάλει από το αδιέξοδο.

Μέρες που είναι, τα δώρα βρίσκονται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Άλλοτε ακριβά και πολυτελή, άλλοτε πιο συμβολικά και «όσο μας παίρνει», με φόντο και τα πολλά χρόνια της οικονομικής κρίσης, αναμφίβολα είναι το highlight των γιορτών. Δεν περιορίζονται όμως σε αυτή την εποχή. Μπορεί να είναι δώρα γιορτής ή γενεθλίων ή και δώρα χωρίς καμία αφορμή. Μια μορφή έκφρασης του συναισθήματος. Άλλοι τα επιλέγουν με ευκολία, άλλοι τα θεωρούν πολύ σοβαρή υπόθεση. Πάντως η έρευνα δείχνει πως ένα «κακό» δώρο μπορεί να βλάψει μία σχέση. Οπότε το να ευχαριστήσει τον παραλήπτη του είναι διπλά σημαντικό.

Λίστες και προϋπολογισμός

Το ένα ερώτημα, ειδικά σε τέτοια περίοδο, γιορτινή, είναι σε πόσους θα προσφέρει κανείς δώρα. Το δεύτερο είναι πόσα χρήματα θα ξοδέψει. Οπότε το πρώτο σε συνάρτηση με το δεύτερο καθορίζει σε σημαντικό βαθμό και το τι θα είναι αυτό το δώρο.

Σύμφωνα με το BBC, το μέσο νοικοκυριό ξοδεύει περίπου 500 λίρες σε δώρα, την περίοδο των Χριστουγέννων, και στις ΗΠΑ το αντίστοιχο ποσό κυμαίνεται στα 650 δολάρια. Προφανώς η αγορά των δώρων μπορεί να γεμίσει ευχαρίστηση αυτόν που το αγοράζει, αλλά είναι σημαντικό το συναίσθημα αυτό να περάσει και σε αυτόν που το δέχεται και το δώρο να λειτουργήσει σαν βήμα ενδυνάμωσης της μεταξύ τους σχέσης. Αν δεν είναι και τόσο επιτυχημένο, ενδέχεται να έχει το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα.

«Η επιλογή του λάθος δώρου μπορεί να είναι ρίσκο για τις σχέσεις, επειδή πιθανώς δείχνει πως αυτός που το αγοράζει κι αυτός που το δέχεται δεν έχουν και πολλά κοινά» εξηγεί η Elizabeth Dunn, καθηγήτρια Ψυχολογίας στο University of British Columbia στον Καναδά και συν-συγγραφέας του βιβλίου «Happy Money: The Science of Happier Spending». Η έρευνά της έχει επίσης δείξει πως τα μη επιθυμητά δώρα ενδέχεται να έχουν αρνητική επίπτωση στο πώς αντιλαμβάνεται αυτός που τα παραλαμβάνει την προοπτική της σχέσης του με αυτόν που τα προσφέρει.

Πώς μπορεί όμως κανείς να είναι σίγουρος πως επιλέγει ένα δώρο που ο παραλήπτης του θα αγαπήσει; Και πάλι είναι η Ψυχολογία αυτή που μπορεί να έχει τις απαντήσεις.

Μην ασχολείσαι υπερβολικά με την τιμή

Μήπως κάποιες φορές δίνουμε πολλά λεφτά όχι μόνο για να πάρουμε ένα καλό δώρο αλλά για να κάνουμε και λίγο επίδειξη; Η έρευνα έχει δείξει πως η μεγαλύτερη δαπάνη δεν εγγυάται πάντα πως το δώρο θα παραληφθεί με την ανάλογη ικανοποίηση. Μία μελέτη διαπίστωσε πως όσο πιο ακριβό είναι ένα δώρο, τόσο περισσότερο αυτός που το προσφέρει προσδοκά ο παραλήπτης του να το εκτιμήσει. Όμως παρότι εκείνοι που πρόσφεραν τα δώρα πίστευαν πως το μεγαλύτερο ποσό αποδείκνυε πιο μεγάλο νοιάξιμο και πιο πολλή σκέψη, οι παραλήπτες δεν συνέδεαν την τιμή με το επίπεδο εκτίμησης του δώρου.

«Σκεφτόμαστε πολλές φορές πως όταν ξοδεύεις περισσότερα θα πάρεις ένα καλύτερο δώρο. Φαίνεται όμως πως δεν αποδεικνύεται πως ο παραλήπτης συνδέει το κόστος ενός δώρου με το πόσο θα το ευχαριστηθεί», όπως εξηγεί ο Jeff Galak, καθηγητής Marketing στο Carnegie Mellon Tepper School of Business στο Πίτσμπεργκ.

Ο Galak, που ασχολείται με την καταναλωτική συμπεριφορά και τη λήψη αποφάσεων, αναγνωρίζει πως μπορεί κανείς να έχει ένα «όριο» στο έξοδο αυτό, λόγω παραδόσεων ή προσδοκιών. Αλλά εφόσον φτάσει στο όριο αυτό, δεν έχει και μεγάλη σημασία αν θα αγοράσει κάτι πιο ακριβό. Το ίδιο το δώρο είναι που μετρά περισσότερο.

Η σκέψη που μπορεί να σε βγάλει από το αδιέξοδο

Ο Galak λέει πως υπάρχει ένα κόλπο για να κάνεις πολύ καλές επιλογές, κι αυτό είναι να σκέφτεσαι πέρα από τη στιγμή που δίνεις το δώρο. Άποψη που οι συνεργάτες του, Julian Givi και Elanor Williams διαπίστωσαν πως είναι κοινό ζήτημα στις μελέτες αναφορικά με την επιλογή δώρων.

«Όταν κάποιος δίνει ένα δώρο, προσπαθεί να φανταστεί τη στιγμή που θα δώσει το δώρο και θα δει το χαμόγελο στο πρόσωπο του παραλήπτη» λέει ο Galak. «Αλλά οι παραλήπτες ενδιαφέρονται περισσότερο για την αξία που θα αντλήσουν από το δώρο μακροπρόθεσμα».

Με άλλα λόγια, μπορεί να μην είναι πολύ συναρπαστική η στιγμή που κάποιος λαμβάνει ως δώρο μία συνδρομή σε ένα συνδρομητικό κανάλι, οπότε ενδεχομένως αυτός που σκέφτεται να προσφέρει ένα τέτοιο δώρο τελικά το απορρίπτει. Στην πραγματικότητά όμως ο παραλήπτης είναι πολύ πιθανό να το ευχαριστηθεί πολύ αυτό το δώρο- και μάλιστα σε βάθος χρόνου- κι ας μην είναι πολύ εντυπωσιακή η αντίδρασή του όταν το παραλάβει.

Πόσο σημασία έχει να είναι «μοναδικό»;

Ο Galak επιμένει πως δεν πρέπει να κολλάμε στο να προσφέρουμε το πιο ξεχωριστό και μοναδικό δώρο που υπάρχει εκεί έξω. Μερικές φορές κάτι που πολλοί θέλουν και πολλοί έχουν μπορεί να είναι αυτό ακριβώς που ο άνθρωπος που μας ενδιαφέρει θα ήθελε.

Μία έρευνα έδειξε πως όταν επιλέγουμε ένα δώρο τείνουμε να εστιάζουμε στα μοναδικά χαρακτηριστικά του παραλήπτη και την προσωπικότητά του. Όμως αυτή η υπερ-εξειδίκευση μας κάνει να αγνοούμε άλλες πτυχές των επιθυμιών και των αναγκών τους, κι αυτό μας οδηγεί σε πιθανώς λάθος επιλογές. Έχουμε επίσης την τάση να αγοράζουμε διαφορετικά δώρα για πολλούς ανθρώπους, παρότι μπορεί να ήταν όλοι πιο χαρούμενοι με το ίδιο δώρο- και πιθανότατα δεν θα συνέκριναν τα δώρα τους ποτέ.

«Για να νιώσουμε πως κάναμε την καλύτερη επιλογή, πολλές φορές πιστεύουμε πως πρέπει να έχουμε ποικιλία στα δώρα, κι αυτό ακόμα και θυσιάζοντας ένα πραγματικά πολύ καλό δώρο» σημειώνει ο Galak. Μάλιστα κάποιες φορές απορρίπτουμε το ενδεχόμενο να αγοράσουμε κάτι που ήδη έχουμε κι εμείς – κι αυτό ενδεχομένως συνδέεται με την πρόθεσή μας να μην υποτιμήσουμε τη δική μας αίσθηση ατομικότητας.

Αν ας πούμε μια γυναίκα έχει ένα ζευγάρι παπούτσια που αρέσει πολύ σε κάποια φίλη της, μπορεί να της πάρει τα ίδια, δεν θα χαθεί καμία μοναδικότητα…

Τα κοινά ενδιαφέροντα

Για να κάνει κανείς το καλύτερο δώρο, λέει η καθηγήτρια Ψυχολογίας Dunn, μπορεί να ξεκινήσει από τα κοινά που τον ενώνουν με τον παραλήπτη. Αντί να χρησιμοποιεί τις δικές του προτιμήσεις, εστιάζοντας στο πού διαφέρει ο άνθρωπος για τον οποίο επιλέγει δώρο, μπορεί να επικεντρωθεί όχι στο πού διαφέρουν αλλά στο τι κοινό μοιράζονται, και να επιλέξει το δώρο του.

«Τα καταφέρνουμε καλύτερα όταν είναι να επιλέξουμε κάτι για εμάς» τονίζει, «οπότε αν έχεις κάτι κοινό με τον άλλο, επίλεξε κάτι που εμπίπτει στις κοινές προτιμήσεις, γιατί αυτό που θα αρέσει σε σένα είναι πολύ πιθανό να αρέσει και στον άλλο».

Ακόμα πιο «δυνατά» φαίνεται πως είναι τα δώρα που σχετίζονται με κάτι που δότης και λήπτης μπορούν να απολαύσουν μαζί. Όπως εισιτήρια για μία συναυλία ή ένα μάθημα μαγειρικής. Η έρευνα έχει δείξει πως ένα τέτοιο δώρο, που αφορά μία κοινή εμπειρία, μπορεί να φέρει αυτόν που δίνει ένα δώρο κι αυτόν που το παραλαμβάνει πιο κοντά, ακόμα κι αν δεν πάνε μαζί πχ στη συναυλία ή τη θεατρική παράσταση.

Η ερώτηση που σου λύνει τα χέρια

Κι αν πρέπει να επιλέξεις κάτι για έναν άνθρωπο με τον οποίο δεν έχεις τίποτα κοινό; Η Dunn προτείνει είτε να ρωτήσεις ευθέως τι θα ήθελε ή να του δώσεις εσύ ορισμένες επιλογές. Η έρευνα δείχνει πως οι άνθρωποι εκτιμούν περισσότερο τα δώρα που έχουν κατά κάποιον τρόπο ζητήσει παρά άλλα.

«Οι άνθρωποι προτιμούν να σκεφτούν δημιουργικά και να εκπλήξουν αυτόν στον οποίο προσφέρουν ένα δώρο» εξηγεί η Dunn, αλλά το καλύτερο δώρο είναι κάτι που εκείνος θα ήθελε.

Ο Galak συμφωνεί πως ο απλούστερος τρόπος να κάνεις κάποιον χαρούμενο με ένα δώρο είναι να τον ρωτήσεις τι θα ήθελε. Δεν είναι η απάντηση που αρέσει σε πολλούς, γιατί θεωρούμε καλά δώρα τα «δώρα – έκπληξη» παρότι η επιστήμη το διαψεύδει.

«Είναι ταμπού να ρωτήσεις κάποιον τι θα ήθελε για δώρο. Αλλά είναι κρίμα, θα ήταν καλύτερα για όλους να αν ανταλλάσσαμε τα δώρα που θέλαμε».

Μην το σκέφτεσαι τόσο πολύ

Εν κατακλείδι, δεν υπάρχει λόγο κανείς να επιλέγει κάποιο δώρο φοβούμενος την αποτυχία του: τα πραγματικά «κακά» δώρα είναι κάτι πολύ σπάνιο.

Εκτός κι αν είναι πια κάτι εντελώς ακατάλληλο, ο παραλήπτης θα νιώσει σίγουρα κάποιο επίπεδο ικανοποίησης και εκτίμησης. Ο Galak λέει πως στη διάρκεια των ερευνών του έχει ρωτήσει χιλιάδες ανθρώπους για δώρα που έχουν λάβει και είναι σπάνιες οι φορές που κάποιος μίλησε για ένα κακό δώρο.

Ακόμα κι αν ένα δώρο είναι κατώτερο των προσδοκιών, σε κάποιον κοντινό, είναι πιθανό η σκέψη να μετρήσει πιο πολύ. Κι αυτό γιατί όταν κάποιος δίνει ένα όχι και τόσο καλό δώρο, αυτό κάνει τον παραλήπτη να σκεφτεί το γιατί έκανε τη συγκεκριμένη επιλογή.

«Όταν κάποιος κάνει μια επιλογή που προβληματίζει – όπως το να δώσει ένα κακό δώρο – ο παραλήπτης προσπαθεί να την εξηγήσει, σκεπτόμενος τι μπορεί να περνούσε από το μυαλό του» εξηγεί ο Nicholas Epley, καθηγητής στο University of Chicago Booth School of Business, ο οποίος επικεντρώνει τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα στο πώς αξιολογούμε τις προοπτικές των άλλων ανθρώπων και με αυτό λαμβάνουμε αποφάσεις.

Η έρευνά του δείχνει πως εάν ο παραλήπτης νιώθει πως ο δότης έχει αφιερώσει χρόνο στην επιλογή του, εκτιμά την προσπάθεια που έγινε κι ας μην είναι η ιδανική επιλογή.

Με άλλα λόγια, το παλιό ρητό «η σκέψη είναι που μετράει» φαίνεται να επαληθεύεται.

Ακόμα κι αν δεν αγοράσεις το τέλειο δώρο, τουλάχιστον ένας θα νιώσει καλά. «Όταν κάποιος αφιερώνει πολλή σκέψη για να αγοράσει ένα δώρο, νιώθει πιο κοντά σε αυτόν που θα το προσφέρει» τονίζει ο Epley. «Ακόμα κι αν ο παραλήπτης δεν νιώσει την προσδοκώμενη ικανοποίηση, αυτός που το προσφέρει θα την έχει νιώσει».

Διαβάστε επίσης: H επιστήμη της επιλογής δώρων.

Source: Πώς επιλέγεις το καλύτερο δώρο; Οι ειδικοί εξηγούν και συμβουλεύουν – Αντικλείδι

Η Επιστροφή στην ύπαιθρο και στον φυσικό τρόπο ζωής.

Το πρότυπο ανάπτυξης που ακολουθήθηκε στη Χώρα μας μεταπολιτευτικά, είχε ως κυρίαρχο χαρακτηριστικό του την αστυφιλία, που γρήγορα πήρε ανησυχητικές διαστάσεις και σήμερα αποτελεί πια ένα έντονο κοινωνικοοικονομικό πρόβλημα. Εγκαταλείψαμε την ύπαιθρο, που τότε έσφυζε από ζωή και μαζευτήκαμε στις πόλεις, αναζητώντας μία πιο επικερδή απασχόληση, καλύτερη ποιότητα ζωής, με περισσότερες ανέσεις και ευκολίες. «Να φύγεις παιδί μου, να φύγεις από το χωριό, να μην τυραννηθείς και εσύ σαν εμάς…», έλεγαν τότε οι περισσότεροι γονείς στα παιδιά τους. Και εμείς φύγαμε για την πόλη…

Εκεί, αλλάξαμε γρήγορα τρόπο ζωής, τα πρότυπά μας σιγά-σιγά άρχισαν να εκφυλίζονται και μαζί η φωνή και η ταυτότητα του καθενός μας. Οι όποιες προσπάθειες διατήρησης η αναβίωσής τους, που έγιναν εκεί ήταν αποτυχημένες, πολύ απλά γιατί όλα αυτά δεν διδάσκονται, αλλά εμπνέονται. Κερδίζαμε περισσότερα χρήματα, γίναμε περισσότερο καταναλωτικοί και χρειαζόμασταν διαρκώς όλο και περισσότερα υλικά αγαθά, τα οποία τα αποκτήσαμε, σε μεγάλο βαθμό, με δανεικά από τις Τράπεζες. Δημιουργήσαμε υπεραξίες. Η διαφθορά και η διαπλοκή δεν άργησαν να γίνουν κυρίαρχες αξίες στην καθημερινότητά μας. Αγοράζαμε περισσότερα από όσα χρειαζόμασταν, με συνέπεια αρκετά να καταλήγουν στους κάδους και τα σκουπίδια αυξήθηκαν δραματικά, σε σημείο που να μη μπορούμε να τα διαχειριστούμε. Γίναμε παραγωγοί σκουπιδιών και με την κυριολεκτική, αλλά και με τη μεταφορική έννοια του όρου.

Αλλάξαμε τα διατροφικά μας πρότυπα, καταναλώνουμε περισσότερα τρόφιμα και μάλιστα τυποποιημένα και επεξεργασμένα, τα οποία και πληρώνουμε πολύ ακριβότερα, χωρίς να μας νοιάζει και πολύ γι’ αυ­τό. Ανακαλύψαμε μη μεταδιδόμενες ασθένειες, όπως η παχυσαρκία και ο διαβήτης και μετά τρέξαμε στα Γυμναστήρια και τις δίαιτες.

Όλες οι δραστηριότητές μας γίνανε εξαιρετικά ενεργοβόρες και οι τιμές του πετρελαίου διαρκώς σε ανοδική πορεία.

Ως αστοί πλέον, δεν παράγουμε κανένα απολύτως αγαθό, χάσαμε και τον όποιο βαθμό αυτάρκειας είχαμε στην ύπαιθρο και το μόνο που έχουμε είναι τα χρήματα και αυτά, όπως συνειδητοποιήσαμε πλέον, ήταν δανεικά. Αποδείχθηκε ότι γίναμε τόσο φτωχοί, που εκτός από χρήματα δεν είχαμε τίποτε άλλο.

Χάσαμε την ανθρώπινη επαφή, σταματήσαμε να σμίγουμε στα σπίτια και γίναμε ξένοι μέσα στο πλήθος, χωρίς να μοιραζόμαστε τις χαρές και τις λύπες. Οι ρυθμοί πιο γρήγοροι, τρέχουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ και ζούμε την καθημερινότητα με άγχος. Οι νέοι τον ελεύθερο χρόνο τους τον περνάνε στο  internet, ως gamers, είτε συμμετέχοντας είτε παρακολουθώντας μεγάλη ποικιλία παιχνιδιών. Σήμερα, οι ειδικοί αποφαίνονται ότι οι δραστηριότητες αυτές μπορεί να έχουν δυσμενείς επιδράσεις στην ψυχική τους υγεία.

Όλο αυτό το διάστημα, η πρωτογενής παραγωγή και ειδικότερα η ενασχόληση με τη γεωργία και την κτηνοτροφία υποτιμήθηκε και σχεδόν απαξιώθηκε. Από την αυτάρκεια στα αγροτικά προϊόντα που είχαμε φτάσαμε σήμερα να εξαρτόμαστε σε πολύ μεγάλο ποσοστό από τις εισαγωγές αυτών των προϊόντων και μάλιστα να πληρώνουμε ποσά μεγαλύτερα από εκείνα που πληρώνουμε για τις εισαγωγές πετρελαίου.

Στην ύπαιθρο απέμεινε κυρίως ο γερασμένος πληθυσμός, χωρίς πολλές δυνατότητες και ενδιαφέροντα. Στο διάστημα αυτό όμως και η Πολιτεία φρόντισε να εφαρμόσει διοικητικά πρότυπα που δεν ανταποκρίνονται ούτε στις ανάγκες μας, αλλά ούτε και στην ιδιοσυγκρασία μας και από περίπου 6.000 χωριά-Κοινότητες να τα περιορίσει αρχικά στα 1.000 και πρόσφατα στα 325, ενισχύοντας έτσι ακόμη περισσότερο το συγκεντρωτικό πρότυπο. Παράλληλα προχώρησε με προχειρότητα και χωρίς σχέδιο στις συγχωνεύσεις Σχολείων, που είχαν ως αποτέλεσμα την κατάργηση και το κλείσιμο των Σχολείων στα μικρά χωριά. Έτσι, από το τρίπτυχο που ξέραμε (τον Κοινοτάρχη, το δάσκαλο και τον παπά), που έδινε λύσεις στα μικρά και καθημερινά προβλήματα και διασφάλιζε την κοινωνική συνοχή, το μόνο που απέμεινε στα χωριά αυτά, όπου και αυτός απέμεινε, είναι ο παπάς. Ταυτόχρονα και οι υποδομές υγείας, μεταφορών και κοινωνικού χαρακτήρα, υποβαθμίσθηκαν σημαντικά.

Σήμερα, φαίνεται πως άρχισαν τα δύσκολα και είμαστε εντελώς απροετοίμαστοι για αυτά. Τα φρούτα που κρέμονταν στα χαμηλά κλαδιά του δένδρου τα κόψαμε και τα φάγαμε…

Μας λένε σε δραματικούς τόνους ότι ουσιαστικά έχουμε χρεοκοπήσει οικονομικά και η αβεβαιότητα για το μέλλον προβάλλει. Δεν ασχολείται όμως κανένας με το γεγονός ότι η οικονομική χρεοκοπία συνοδεύτηκε και με τη χρεοκοπία στις αρχές, τις αξίες, την ηθική, τα ήθη και τις παραδόσεις.

Με την οικονομική κρίση που ενέσκηψε, σχεδόν 1 εκατομμύριο άνθρωποι είναι ήδη άνεργοι και απελπισμένα ψάχνουν διέξοδο για να βγουν από το λαβύρινθο και να απομακρυνθούν από τους σύγχρονους πύργους της Βαβέλ. Πολλοί από αυτούς άρχισαν να σκέφτονται ήδη να εγκαταλείψουν την πόλη και να επιστρέψουν στην ύπαιθρο. Δύσκολη είναι η απόφαση. Αλλά και πόσοι από αυτούς έχουν αυτή τη δυνατότητα;

Η επιστροφή στην ύπαιθρο αποτελεί ήδη επιλογή ζωής για τους συνταξιούχους, νοσταλγούς της ζωής, που έζησαν εκεί στα παιδικά τους χρόνια, αλλά τώρα αναμένεται ότι θα αποτελέσει και ανάγκη για επιβίωση η και διέξοδο για τους νέους που είναι άνεργοι στην πόλη.

Κάποιοι επιστρέφουν για να επενδύσουν σε επιχειρηματικές δραστηριότητες, άλλοι να γίνουν νέοι αγρότες η να εργασθούν ως εργάτες γης και άλλοι απλά να  αναζητήσουν εναλλακτικό τρόπο ζωής η να παράγουν αγαθά για να καλύψουν τις ανάγκες της οικογένειάς τους, καλλιεργώντας τη γη που έχουν κληρονομήσει από τους γονείς τους, οι οποίοι την είχαν εγκαταλείψει φεύγοντας για την πόλη.

Η επιστροφή 60.000 νέων ατόμων το 2010 και η ενασχόλησή τους με τη γεωργία καταδεικνύει ότι η πρωτογενής παραγωγή βρίσκει τη χαμένη αξία της και τουλάχιστον μπορεί να εξασφαλίσει απασχόληση, η οποία σήμερα σπανίζει στις πόλεις και πολύ περισσότερο στην ύπαιθρο. Έτσι, την τελευταία διετία, ο μόνος τομέας που εμφανίζει αύξηση της απασχόλησης είναι ο αγροτικός.

Ευκαιρίες θεωρητικά υπάρχουν πολλές: Τα προγράμματα για τους νέους αγρότες και τα σχέδια βελτίωσης, οι βιολογικές καλλιέργειες, το πρόγραμμα για την ενοικίαση γης που άρχισε να εφαρμόζεται πιλοτικά, η μελισσοκομία, ο αγροτουρισμός, η κτηνοτροφία κ.α. Όμως ο δρόμος δεν είναι ευκολοδιάβατος ούτε και στρωμένος με ροδοπέταλα. Η γραφειοκρατία καραδοκεί σε όλο της το μεγαλείο, το κόστος των μελετών για την ένταξη σε αυτές τις δραστηριότητες δεν είναι ευκαταφρόνητο, ενώ αναμένεται φοροεπιδρομή και στα αγροτεμάχια…

Πριν όμως να ενθαρρυνθεί η επιστροφή στην ύπαιθρο και πάρει ο κόσμος τα βουνά, θα πρέπει να δούμε κάτω από ποιους όρους και προϋποθέσεις θα μπορούσε να γίνει αυτό. Θα πρέπει επίσης να καταστεί σαφές, ότι οι απαιτήσεις για όλες τις δραστηριότητες στην ύπαιθρο έχουν αλλάξει ριζικά και αν μη τι άλλο καθιστούν επιτακτική την ανάγκη για μία κατ’ αρ­χὴν ενημέρωση και καθοδήγηση τουλάχιστον για το ξεκίνημα. Η εποχή που πολλές δραστηριότητες γινόταν εμπειρικά έχει παρέλθει οριστικά και αμετάκλητα. Πότε όμως και κυρίως ποιος θα δώσει αυτή τη διέξοδο σε όλους όσους την επιζητούν; Προφανώς κανένας από όλους εκείνους που μέχρι σήμερα υποτίθεται ότι σχεδίαζαν την ανάπτυξη.

Πρωταρχικός στόχος θα πρέπει να είναι η διαφύλαξη της όποιας ιδιαίτερης ταυτότητας έχει απομείνει και ταυτόχρονα η προσπάθεια για αναβίωση των παραδόσεων, που τείνουν να εξαφανιστούν, στον τόπο όπου αυτές εμπνέονται και όχι απλώς διδάσκονται. Τα πιο μικρά, απλά και καθημερινά που μπορεί να βιώσει κανείς μόνο στην ύπαιθρο και τα οποία έχουν καθοριστική σημασία στη διαμόρφωση μίας διαφορετικής ψυχολογίας και ψυχικής υγείας, σε σχέση με εκείνη της τυποποιημένης καθημερινότητας στην πόλη. Αυτά που μέχρι σήμερα αναζητούσαμε οι αστοί με την πρώτη ευκαιρία στις εξορμήσεις μας, έστω και για ένα διήμερο η τριήμερο. Τον καφέ στο καφενείο του χωριού με τις ψάθινες καρέκλες κάτω από τον πλάτανο στην πλατεία, τη διαδικασία της απόσταξης τσίπουρου στα παραδοσιακά καζάνια, το πανηγύρι στο εξωκκλήσι, την κατανυκτική Κυριακάτικη Λειτουργία στο Μοναστήρι στο βουνό, τα Χριστούγεννα, την Πρωτοχρονιά και την Ανάσταση, το πέταμα του χαρταετού, τα καρναβάλια, τον παραδοσιακό γάμο και τόσα άλλα.

Μία προσεκτική ενασχόληση με τις ορεινές περιοχές καταδεικνύει ότι αυτές κρύβουν μία δυναμική που δυστυχώς δεν έχει ακόμη αναδειχθεί πλήρως, με πληθώρα παραγωγικών δραστηριοτήτων που μπορούν να στηρίξουν οικονομικά τους κατοίκους τους. Όμως, οι προσπάθειες θα πρέπει να εστιασθούν στην επιλογή του κατάλληλου συστήματος χρήσης γης, στην προσαρμοστικότητα των διαφόρων δραστηριοτήτων που θα καθορίσουν την κύρια και τις συμπληρωματικές δραστηριότητες και στην αξιοποίηση του μικροπεριβάλλοντος της κάθε περιοχής. Τα τελευταία χρόνια, η Ευρωπαϊκή Ένωση αναγνώρισε ότι η αγροτική δραστηριότητα είναι αναγκαία προκειμένου να διαφυλαχθεί το φυσικό περιβάλλον στις ορεινές και μειονεκτικές περιοχές. Αξίζει να σημειωθεί ότι το 70% περίπου της Χώρας καλύπτουν οι ορεινές περιοχές και η Ελλάδα θεωρείται ως η πιο ορεινή χώρα της Ευρώπης.

Ασφαλώς, σε όλες αυτές τις δραστηριότητες θα πρέπει να υιοθετηθεί η αειφορική διαχείριση της υπαίθρου, η οποία απαιτεί την ορθή εκμετάλλευση των φυσικών πόρων, χωρίς να υπάρχει ανάγκη για προσφυγή σε αυξημένες εισροές ενέργειας, νερού, λιπασμάτων και λοιπών απαιτούμενων εφοδίων. Τα αγροοικοσυστήματα των περιοχών αυτών παρά την υποβάθμιση που έχουν υποστεί μέχρι σήμερα από τις ανθρωπογενείς επιδράσεις, σίγουρα παρουσιάζουν περιορισμένη ρύπανση η μόλυνση, καθώς οι όποιες ρυπογόνες δραστηριότητες είναι περιορισμένες η απουσιάζουν τελείως σε ορισμένες περιπτώσεις, όπου οι περιοχές αυτές θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν παρθένες και για το λόγο αυτό προσφέρονται άριστα για αειφορική διαχείριση.

Προς την κατεύθυνση αυτή καθοριστικής σημασίας αποτελεί η πληροφόρηση και η κατάρτιση όλων των ενδιαφερόμενων σε θέματα αειφορικής αξιοποίησης των διαθέσιμων φυσικών πόρων και ανάπτυξης.

Κάνοντας μία ιστορική αναδρομή, θα διαπιστώσουμε ότι η ύπαιθρος και ιδιαίτερα οι ορεινές περιοχές αποτέλεσαν ασφαλές καταφύγιο για σημαντικό μέρος του πληθυσμιακού δυναμικού της Χώρας, ιδιαίτερα σε περιόδους με δύσκολες συνθήκες επιβίωσης, από την περίοδο της Τουρκοκρατίας μέχρι και την πρόσφατη Γερμανική Κατοχή. Η Ελλάδα θα ζήσει και θα έχει προοπτική μόνο αν η ύπαιθρος με τα χωριά της παραμείνει ζωντανή.

πηγή: *Αναστασίου Σ. Σιώμου, Καθηγητού Γεωπονικής Σχολής ΑΠΘ, Θεόφιλος Παπαδόπουλος

Φωτογραφία: Ιωάννα Ξέρα

Η Επιστροφή στην ύπαιθρο και στον φυσικό τρόπο ζωής*

Πάμε στον Άδωνη για καφέ

Το τραγούδι «πάμε στον Άδωνη για καφέ» και η συλλογική αποβλάκωση της woke κουλτούρας

Γιατί η woke κουλτούρα, η κουλτούρα της αφύπνισης, προϋποθέτει πως υπάρχουν κάποιοι φωτισμένοι που διαπιστώνουν πως ο υπόλοιπος ντουνιάς κοιμάται και αυτοί αναλαμβάνουν το έργο της αφύπνισής του.

Το τραγούδι «πάμε στον Άδωνη για καφέ» και η συλλογική αποβλάκωση της woke κουλτούρας

Στην 107 θέση η Ελλάδα στην ελευθερία του τύπου.

Στην 107η θέση –από την 108η που κατείχε πέρυσι– βρέθηκε η Ελλάδα στη φετινή κατάταξη της διεθνούς μη κυβερνητικής οργάνωσης «Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα», η οποία επί 21 συναπτά χρόνια δημοσιεύει τον Παγκόσμιο Δείκτη Ελευθερίας του Τύπου. Το inside story παρουσίασε πρώτο στην Ελλάδα τα φετινά ευρήματα στις 3 Μαΐου, Παγκόσμια Ημέρα Ελευθερίας του Τύπου:👉 Η χώρα μας συνεχίζει και φέτος να κατέχει τη χαμηλότερη θέση σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, παρά τη θετική εξέλιξη με τις δύο συλλήψεις στην υπόθεση της δολοφονίας Καραϊβάζ. Πρόκειται για μια διαφορά 24 θέσεων από το αμέσως προηγούμενο κράτος-μέλος της ΕΕ, τη Μάλτα, που βρίσκεται στην 84η θέση.  👉 Επιπλέον, κατέχουμε άλλη μία θλιβερή διάκριση. Σύμφωνα με τους RSF, η παρακολούθηση δημοσιογράφων από την Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών και μέσω του spyware Predator αποτελεί «τη μεγαλύτερη παραβίαση της ελευθερίας του Τύπου στην ΕΕ το 2022». Διάβασέ το:  Ελευθερία Τύπου: Καθηλωμένη στην τελευταία θέση της Ευρώπης η Ελλάδα και το 2023

Πηγή : https://insidestory.gr/article/eleytheria-typoy-kathilomeni-stin-teleytaia-thesi-tis-eyropis-i-ellada-kai-2023?token=U4UWX4D0U9

Τουρκία: Οι πολίτες αντικαθιστούν τις τράπεζες με το Μεγάλο Παζάρι της Κωνσταντινούπολης

Τουρκία: Οι πολίτες αντικαθιστούν τις τράπεζες με το Μεγάλο Παζάρι της Κωνσταντινούπολης |

Η κατάρρευση της τουρκικής οικονομίας, η εξασθένιση της λίρας και ο υψηλός πληθωρισμός, εν μέσω μιας αβέβαιης προεκλογικής περιόδου, έχουν δημιουργήσει ένα μείγμα ανασφάλειας και φόβου στους Τούρκους πολίτες.

Αναζητώντας τρόπους για να διασώσουν τα χρήματά τους μετέτρεψαν το Μεγάλο Παζάρι της Κωνσταντινούπολης του 15ου αιώνα, σε κέντρο της εμπορικής δραστηριότητας της χώρας.

Ένα από τα πρώτα εμπορικά κέντρα στην ιστορία της Τουρκίας είναι πλέον το καταφύγιο των εμπόρων και όσων θέλουν να γλιτώσουν τα χρήματά τους, που έχουν σε ξένο συνάλλαγμα, από την καταστροφική πολιτική της κυβέρνησης Ερντογάν και τις τράπεζες.

Εδώ και μήνες, η κλειστή αγορά με τα παλαιοπωλεία, τα καταστήματα χρυσαφικών και κοσμημάτων και τους εμπόρους δερμάτινων ειδών έχει μετατραπεί σε μια παράλληλη συναλλαγματική αγορά με δικούς της κανόνες.

Ανθεί η μαύρη αγορά

Οι συναλλαγές εδω, δεν γίνονται με την αξία της τουρκικής λίρας που αναγράφεται στα ανταλλακτήρια των τραπεζών, αλλά με την αξία και το επιτόκιο που έχουν καθορίσει οι έμποροι.

«Ό,τι και να κάνετε, μην κρατάτε τουρκικές λίρες», είνα η οδηγία ενός από τους παλαιότερους εμπόρους χρυσού στο παζάρι της Πόλης.

Ζητώντας να παραμείνει ανώνυμος, όπως και οι υπόλοιποι έμποροι που μίλησαν στο Bloomberg, είπε χαρακτηριστικά ότι αυτή την περίοδο «καλύτερα να επενδύσει κανείς στην αγορά της φέτας παρά στην τουρκική λίρα».

Η μικροδιαχείριση της επίσημης αγοράς συναλλάγματος οδήγησε τους εμπόρους να κάνουν πλέον όλες τις συναλλαγές τους σε δολάρια, αφήνοντας στα σεντούκια τις λιγοστές τουρκικές λίρες που έχουν χάσει τουλάχιστον το 40% της αξίας τους τα τελευταία 1-2 χρόνια.

Στα στενά τοξωτά σοκάκια της Αγοράς, όπου οι έμποροι παζαρεύουν τα εμπορεύματα τους για πάνω από μισή χιλιετία, οι ύστατες προσπάθειες του Ερντογάν να ελέγξει το μαύρο χρήμα που διακινείται σε βάρος της λίρας, δεν έχουν αποτέλεσμα.

Πολυεθνικές και κρατικές εταιρείες οι μεγάλοι πελάτες

Οι συναλλαγές σε ξένο νόμισμα στο Παζάρι της Κωνσταντινούπολης είναι νόμιμες και σε μεγάλο βαθμό μη καταχωρημένες, γεγονός που καθιστά δύσκολη την εκτίμηση του ημερήσιου τζίρου. Τα ανταλλακτήρια που βρίσκονται μέσα στην αγορά όμως εκτιμούν, ότι οι επιχειρήσεις ανθούν, κυρίως λόγω των μεγάλων εταιριών που είναι πελάτες τους.

Οι εκλογές εξαϋλώνουν την λίρα

Όμως το τουρκικό νόμισμα έχει υποστεί μεγάλες απώλειες λόγω της οικονομικής πολιτικής του Ταγίπ Ερντογάν, με αποτέλεσμα να μην θεωρείται αξιόπιστο με τους Τούρκους να στρέφονται στην αγορά συναλλάγματος, χρυσού ακόμη και έργων τέχνης για να «ξεφορτωθούν» και τις τελευταίες λίρες τους όσο πλησιάζουν στις εκλογές της 14ης Μαΐου.

Στο διάστημα που θα μεσολαβήσει μέχρι τις κρίσιμες εκλογές, οι αναλυτές εκτιμούν ότι η ισοτιμία δολαρίου – λίρας στο παζάρι θα εκτοξευτεί παρά την ενίσχυση των μέτρων από την κεντρική τράπεζα για να διατηρήσει τη λίρα υπό έλεγχο.

Όμως οι όποιες εκκλήσεις της κυβέρνησης πέφτουν στο κενό, καθώς οι έμποροι και οι επιχειρήσεις θεωρούν ότι «η λίρα θα αποδυναμωθεί απότομα μετά τις εκλογές του Μαϊου».

Αυτό, σε συνδιασμό με τις απαγορεύσεις της κεντρικής τράπεζας για αγορά δολαρίων, αναμένεται να εκτινάξει τη ζήτηση δολαρίων στα ανταλλακτήρια της κλειστής αγοράς στα ύψη.

πηγή:

Γιούλα Ζαχιώτη

03/05/2023 06:59 EEST

Τουρκία: Οι πολίτες αντικαθιστούν τις τράπεζες με το Μεγάλο Παζάρι της Κωνσταντινούπολης | HuffPost Greece ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

COVID 19

Η υπερβολική μεταδοτικότητα αυτού του ιού και η ύπουλη εξέλιξη της νόσου έχει τρελάνει την ιατρική κοινότητα.

Η νόσος κοβιντ είναι καθαρά μια ανορθόδοξος ανοσολογική απάντηση του οργανισμού στον ιό με μια ελαφριά, μέτρια η βαριά εμφάνιση στον ασθενή. Σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό όμως που αγγίζει το 80% μπορεί να μην εμφανιστεί νόσος και η όλη λοίμωξη να περάσει απαρατήρητα

Η μετάβαση από την ήπια κατάσταση σε μετριου βαθμού και εν συνεχεία σε πολύ βαριά κατάσταση μπορεί να συμβεί σε λίγα εικοσιτετράωρα. Αυτή της μέτριας βαρύτητας σε πολύ βαριά κατάσταση μπορεί να πάρει λίγες ώρες. Όλα εξαρτώνται από το μέγεθος των ιικων φορτίων που έχει ο ασθενής μας.

Έτσι οι οδηγίες για τα άτομα που νοσηλευουμε στο σπίτι πρέπει να είναι σαφείς και κατανοητές από τον απλό πολίτη ώστε να προλάβουν καταστάσεις δύσκολες για τον ασθενή τους.

Στο σπίτι θα πρέπει να υπάρχουν απαραίτητα θερμόμετρο, δακτυλικό οξυμετρο, αντιπυρετικά της ομάδας παρακεταμόλης. Δηλαδή, ντεπον, αποτελ κλπ. Απαγορεύονται δια ροπάλου τα αντιφλεγμονώδη δηλ μεσουλιντ, βολταρεν, σελεμπρεξ κλπ.

Στην ήπια κατάσταση μείνετε απομονωμένος στο δωμάτιο, αν έχετε μυαλγιες πάρτε λίγη παρακεταμόλη και καλή διατροφή, σουποειδη κατά προτίμηση και πολλά υγρά. Κανένας πανικός, όσο συνεχίζεται έτσι για μερικές μέρες όλα θα πάνε καλά.

Αν όμως αρχίσετε να ανεβάζετε υψηλό πυρετό , πάνω από 38, τότε ίσως περνάτε στην μεσαία βαρύτητα. Παρακεταμόλη για τον πυρετό και παρακολούθηση της οξυγόνωσης με το δακτυλικό οξυμετρο. Αν σας δείχνει μέχρι 95% είμαστε καλά. Οι μετρήσεις θα πρέπει να είναι συχνές και σε ήρεμη κατάσταση.

Αν όμως δείτε ότι μετά από το πυρετικο κύμα η οξυγόνωση πέφτει, ειδικά κάτω από το 90%, αρχίζει ένας ενοχλητικός βήχας, χωρίς φλέματα τότε η πρέπει πραγματικά να είμαστε σε εγρήγορση. Ειδικά αν υπάρχουν συννοσηρότητες τύπου καρδιοπάθειες, βρογχικό άσθμα ή ΧΑΠ θα χρειαστεί να επισκεφθείτε το νοσοκομείο για εξετάσεις χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα πρέπει να γίνει εισαγωγή όπως δηποτε. Θα ακολουθήσετε τις οδηγίες των γιατρών του νοσοκομείου.

Σε όλη αυτή τη διάρκεια της νοσηλείας χρειάζεται πολύ μεγάλη προσοχή ώστε να μην μολυνθεί η υπόλοιπη οικογένεια, διπλή μάσκα και γάντια στα χέρια όταν μπαίνουμε στον χώρο του ασθενούς μας, πολύ καλό αερισμό στο σπίτι ώστε να κρατάμε χαμηλά τα ιικα φορτία και δεν διακόπτεται η οποιαδήποτε προηγούμενη φαρμακευτική θεραπεία που έπαιρνε ο ασθενής μας καθώς και η χορήγηση των βιταμινών που σας ανέφερα σε προηγούμενη ανάρτηση.

Εννοείται ότι απομακρύνονται από το σπίτι τα ηλικιωμένα άτομα αν είναι δυνατόν ή τα βάζουμε και αυτά σε καραντίνα σε διαφορετικό καθαρό δωμάτιο.

Οπλιστείτε με κουράγιο, δύναμη κυρίως ψυχική γιατί αυτή η νόσος είναι μία απάνθρωπη νόσος που ο καθένας την περνάει σε απόλυτη μοναξιά.

source Adriana Siapca2 ημ.

Δεν ζούμε, τρέχουμε.

Όλο τρέχουμε, κάτι να προλάβουμε, κάτι να κάνουμε, κάποιον να δούμε, κάτι να πληρώσουμε, κάτι να ακούσουμε, κάτι να μάθουμε, κάτι να διαβάσουμε, κάτι.

Απ’ τη στιγμή που ανοίγουμε τα μάτια μας μέχρι να τα κλείσουμε, τρέχουμε.

Ακόμα και τις στιγμές που ξεκουραζόμαστε, ακόμα και στον ελεύθερο χρόνο μας, ακόμα και τότε κάτι πρέπει να κάνουμε.

“Τι κάνεις;”
“Τίποτα”
(αυτή είναι η πιο ανησυχητική απάντηση)

“Τι κάνεις;”
“Τρέχω”
(αυτή είναι η πιο συνηθισμένη απάντηση)

Αν μείνεις για μια ώρα χωρίς να κάνεις τίποτα, απλώς κοιτώντας τον τοίχο ή το δέντρο απέναντι, αισθάνεσαι ενοχές.

Αν σε δουν να μένεις έτσι για μια ώρα, χωρίς να κάνεις τίποτα, απλώς κοιτώντας τον τοίχο ή το δέντρο απέναντι, θα σου προτείνουν αντικαταθλιπτικά.

Γιατί πέρα από τις δουλειές που πρέπει να κάνεις, πέρα από τα καθήκοντα σου, θα μπορούσες να αξιοποιήσεις αυτή την ώρα, διαβάζοντας, ακούγοντας μουσική, κάνοντας γυμναστική -αντί να χάνεις το χρόνο σου.

Λες και η ώρα του ρεμβασμού είναι χαμένη ζωή.
Λες και η υπόλοιπη ζωή, όπου όλο τρέχουμε κάτι να προλάβουμε, είναι κερδισμένη ζωή.

Ακόμα και τα παιδιά μας τα γαλουχούμε με το ιδανικό της άοκνης προσπάθειας.

Ερεθίσματα, ακόμα περισσότερα ερεθίσματα, καταιγισμός ερεθισμάτων από την κούνια, μην τυχόν και δεν ακούσει Μότσαρτ, μην τυχόν και δεν μιλήσει ως τα δύο, και περισσότερα ερεθίσματα μετά, και παιχνίδια εκπαιδευτικά και διάβασμα και μουσική προπαιδεία και εξωσχολικές δραστηριότητες και εποικοδομητικό παιχνίδι (λες και το παιχνίδι μπορεί να είναι κάτι άλλο) και dvd και τάμπλετ και κολυμβητήριο και δύο ξένες γλώσσες από νωρίς (γιατί τότε μαθαίνουν πιο εύκολα), τα παιδιά μας τρέχουν πίσω μας κι αυτά.

Τρέχουμε εμείς, τρέχουν και τα παιδιά μας.

Πρέπει πάντα να κάνεις κάτι, να μην “χάνεις τον καιρό σου”, να μη σπαταλάς τον καιρό σου.  Όμως αυτή η άδεια ώρα είναι ανάγκη του ανθρώπου. Όταν αφήνουμε τον νου μας να αδειάσει, τότε πλησιάζουμε περισσότερο τον πυρήνα μας.

Γιατί όλα όσα μάθαμε κι όλα όσα μαθαίνουμε, όλα όσα κάνουμε και όλα όσα τρέχουμε να προλάβουμε (all that you give, all that you deal, all that you buy -beg, borrow or steal), είναι ενδύματα του νου και όταν τον νου τον βαρυφορτώνεις τότε αυτός, αναπόφευκτα κάποια στιγμή, καταρρέει.

Οι ψυχικές ασθένειες είναι η πανδημία του σύγχρονου πολιτισμού. Κατάθλιψη, ψυχαναγκασμοί, φοβίες και κυρίως άγχος.

Γιατί τρέχουμε. Τρέχουμε να προλάβουμε τη ζωή και δεν καταλαβαίνουμε ότι η ζωή έχει μείνει πίσω.

Αυτό που κυνηγάμε είναι η fata-morgana των προσδοκιών που πρέπει να έχουμε.

Γιατί πρέπει να είμαστε επιτυχημένοι, πρέπει να έχουμε περισσότερα λεφτά, πρέπει να είμαστε καλλιεργημένοι-έξυπνοι-όμορφοι-γυμνασμένοι-αδύνατοι-χαρούμενοι-ευτυχισμένοι, πρέπει να έχουμε τα πιο έξυπνα παιδιά, και πρέπει να ξεπεράσουμε τους άλλους, να έχουμε περισσότερα λεφτά από τους άλλους, να είμαστε πιο καλλιεργημένοι-έξυπνοι-όμορφοι-γυμνασμένοι-αδύνατοι-χαρούμενοι-ευτυχισμένοι από τους άλλους…

Πρέπει να κάνουμε, πρέπει να είμαστε, πρέπει να έχουμε κάτι παραπάνω και κάτι παραπάνω και όλο τρέχουμε για να το έχουμε και όλο πασχίζουμε για να πετύχουμε αυτό το κάτι παραπάνω, αυτό το μεγάλο, και τελικά έρχεται μια στιγμή όπου καταλαβαίνεις ότι έχασες εκείνο το μικρό και “λίγο παρακάτω” που είχες.

Δεν απόλαυσες το σώμα σου και την νεότητα σου, γιατί πάντα ήθελες να είσαι πιο αδύνατος/η, πιο όμορφος/η, πιο sexy, πιο Μπραντ Πητ/Αντζελίνα Τζολί.

Όταν όμως είσαι ογδόντα χρονών και κοιτάς τις φωτογραφίες της νεότητας καταλαβαίνεις ότι ήσουν πιο όμορφος/η απ’ όσο πίστευες τότε.

Δεν απόλαυσες τον σύντροφο σου, γιατί διαρκώς γκρίνιαζε και δεν έβγαζε αρκετά λεφτά,  και δεν ήταν αρκετά ρομαντικός-όμορφος-ερωτικός και γιατί δεν πρόλαβες να ασχοληθείς μαζί του, είχατε το Τρέξιμο.

Αλλά στα ογδόντα, όταν πια δεν θα τον έχεις δίπλα σου, νοσταλγείς τη γκρίνια του και τα ελαττώματα του και εκείνον τον χαζό τρόπο που σου έλεγε: “Ε, ναι, σ’ αγαπώ. Πάλι τα ίδια θα λέμε;”

~

Δεν απόλαυσες τα παιδιά σου, γιατί έπρεπε να τα στείλεις στον παιδικό σταθμό ώστε να μπορείς να τρέχεις για να τους προσφέρεις τα πάντα και έπρεπε να τα προετοιμάσεις για το νηπιαγωγείο, να τα στείλεις διαβασμένα στο δημοτικό, να τα στείλεις να μάθουν αγγλικά-γαλλικά-μουσική-θέατρο-μπαλέτο-υπολογιστές, και έπρεπε να διαβάζουν όλη μέρα για να περάσουν στο πανεπιστήμιο και μετά έφυγαν από το σπίτι πριν να το καταλάβεις.

Και στα ογδόντα σου, κοιτάς τις φωτογραφίες των παιδιών σου και καταλαβαίνεις ότι δεν πρόλαβες να τα αγκαλιάσεις όσο ήθελες, δεν πρόλαβες να παίξεις μαζί τους, γιατί έπρεπε να τρέχεις και έπρεπε να τρέχουν κι εκείνα.

Κοιτάς πίσω και καταλαβαίνεις ότι δεν πρόλαβες τίποτα.

Ούτε τους φίλους σου να δεις ούτε τους γονείς σου να καταλάβεις ούτε έρωτες να ζήσεις ούτε να χορέψεις ούτε να κάνεις αυτά που θεωρούσες σημαντικά όταν ήσουν παιδί.

Κι αυτό σου φαίνεται παράξενο. Όλο έτρεχες κι όμως δεν πρόλαβες.

Γιατί έτρεχες τότε; Για να πληρώσεις όλους τους λογαριασμούς; Μα ακόμα χρωστάς και νέοι λογαριασμοί έρχονται κάθε μέρα.

Και καταλαβαίνεις ότι έτρεχες για να επιβιώσεις.

~

Λυπάμαι που στο λέω, αλλά τώρα, στα ογδόντα, δεν έχεις χρόνο για τύψεις.

Έχεις λίγο χρόνο να ζήσεις ακόμα, μην τον χαραμίσεις σε τύψεις γι’ αυτά που δεν έζησες. Άλλωστε ο χρόνος πάντα έτσι είναι, λίγος, όσων χρονών και να είσαι.

Πάρε μια βαθιά ανάσα και άδειασε τον νου σου.

Μην τρέχεις πια. Στάσου!

~

Κι αν δεν είσαι ογδόντα, αν έχεις μικρά παιδιά, πιάστα απ’ το χέρι, αγκάλιασέ ‘τα, παίξε μαζί τους. Τόσο γρήγορα, πριν να το καταλάβεις, δεν θα θέλουν να τα κρατάς απ’ το χέρι, δεν θα είναι παιδιά.

Κι εσύ δεν θα είσαι νέος, ζωντανός για πολύ ακόμα. Ένα ανοιγόκλεισμα των ματιών διαρκεί η ζωή, όσο και να τρέχεις.

Στάσου! Πάρε μια ανάσα.

Δείτε επίσης: Μοιάζουμε οι άνθρωποι με δρομείς;

.

πηγή: https://sanejoker.info/2014/10/the-loneliness-of-the-long-distance-rabbit.html?fbclid=IwAR0fOXYMsAic5c_dWSk_iVCT8816EakFuLvxrzew4MNztVMCFVu9ykS4yQI

Σκέψεις : Ο Τσάρλς Μπουκόφσκι για την μοναξιά

Ποτέ δεν υπήρξα μόνος. Ήμουν σ’ένα δωμάτιο.

 Έφτασα στα πρόθυρα της αυτοκτονίας. 

Υπήρξα καταθλιπτικός. 

Αισθάνθηκα κατά καιρούς φριχτά- φριχτά για τα πάντα -, όμως ποτέ δεν ένιωσα ότι κάποιο άλλο πρόσωπο θα μπορούσε μπαίνοντας στο δωμάτιο να γιατρέψει τις αναποδιές μου…

Ή ένα πλήθος ανθρώπων θα μπορούσε να μπει στο δωμάτιο και να κάνει το ίδιο. Με άλλα λόγια, η μοναξιά είναι κάτι που ποτέ δεν μ’ενόχλησε κι ούτε με απασχόλησε ως ζήτημα, αφού ανέκαθεν είχα αυτήν την τρομερή επιθυμία για απομόνωση.

Υπήρξαν στιγμές που βρισκόμουν σε κάποιο πάρτι σ’ένα στάδιο γεμάτο ανθρώπους που ζητωκραύγαζαν για κάτι, κι εγώ, μέσα σε τόσο κόσμο, ένιωθα την μοναξιά. Αντιγράφω τον Ίψεν:” Οι δυνατότεροι άντρες είναι και οι πιο μοναχικοί…”. Ποτέ δεν σκέφτηκα: “Λοιπόν, μια όμορφη ξανθιά θα έρθει εδώ, θα μου κάνει ένα καλό γαμήσι, θα μου χαϊδέψει λίγο τ’αρχίδια μου και θα αισθανθώ καλά…” Όχι αυτό δεν βοηθάει…

Ξέρεις έρχεται το βράδυ της Παρασκευής και τα πλήθη ξεχύνονται στους δρόμους και στα μπαρ.

“Είναι Παρασκευή βράδυ, τι θα κάνεις απόψε; 

Απλώς θα μείνεις μέσα;”

 Λοιπόν, ναι. Γιατί δεν υπάρχει τίποτα εκεί έξω. 

 

Είναι μια ηλιθιότητα. Ηλίθιοι άνθρωποι, συναναστρέφονται με ηλίθιους ανθρώπους. 

Άφησε τους να ηλιθιοποιούνται μόνοι τους. 

Ποτέ δεν αγχώθηκα μ’αυτό το ζήτημα. 

Να τρέχω έξω μες στη νύχτα. Κρυβόμουν σε μπαρ, γιατί δεν ήθελα να κρύβομαι σε εργοστάσια. 

Αυτό είναι όλο.

Συγγνώμη για τα εκατομμύρια ανθρώπων, όμως ποτέ δεν υπήρξα μόνος. Μου αρέσει ο εαυτός μου. 

Είναι ο καλύτερος δυνατός τρόπος διασκέδασης που έχω. 

Ας πιούμε περισσότερο κρασί.

 

.

 

Source: Σκέψεις : Ο Τσάρλς Μπουκόφσκι για την μοναξιά

Οι φτωχοί είναι πιο γενναιόδωροι από τους πλούσιους γιατί ξέρουν καλύτερα πως είναι να μην έχεις τίποτα

Με βάση τις έρευνες οι άνθρωποι που ανήκουν στην κατώτερη οικονομικά τάξη τείνουν να είναι πιο γενναιόδωροι, σε σύγκριση με όσους ανήκουν στην ανώτερη τάξη. Καθώς οι άνθρωποι αποκτούν πλούτο, εξαρτώνται λιγότερο από τους άλλους, και έτσι έχουν λιγότερους λόγους να κατανοήσουν τα συναισθήματα και τις ανάγκες των «λιγότερο τυχεών».

Οι φτωχοί είναι καλύτεροι στις […] διαβάστε περισσότερα στο σύνδεσμο που ακολουθεί

Source: Οι φτωχοί είναι πιο γενναιόδωροι από τους πλούσιους γιατί ξέρουν καλύτερα πως είναι να μην έχεις τίποτα – διαφορετικό