Καθολική εφαρμογή της ταυτοποίησης μέσω του ψηφιακού εισιτηρίου στα γήπεδα και το VAR

Ο αναπληρωτής Υπουργός Αθλητισμού, Γιάννης Βρούτσης και ο Υπουργός Ψηφιακής Διακυβέρνησης, Δημήτρης Παπαστεργίου, συναντήθηκαν με τον πρόεδρο της Super League, Μηνά Λυσάνδρου.

Η συζήτηση αφορούσε σε δύο θέματα: την καθολική εφαρμογή της εισόδου στα γήπεδα από τις 17 Αυγούστου με το ψηφιακό εισιτήριο μέσω του  Gov.gr Wallet, καθώς και την υπάρχουσα σύμβαση για το VAR, η οποία ολοκληρώνεται στις αρχές Σεπτεμβρίου.

Οι δύο Υπουργοί ενημερώθηκαν για τις προετοιμασίες των gov.grΠΑΕ, ώστε με το ξεκίνημα της νέας αγωνιστικής περιόδου όλοι οι φίλαθλοι να ταυτοποιούν το απλό εισιτήριό τους, καθώς και το εισιτήριο διαρκείας τους, μέσω της εφαρμογής Gov.gr Wallet και να εισέρχονται ψηφιακά στο γήπεδο, στους αγώνες της Super League 1, καθώς και του Κυπέλλου Ελλάδος.

Η συγκεκριμένη διαδικασία αναβαθμίζει πλήρως το επίπεδο ασφαλείας στα γήπεδα και προβλέφθηκε στον ν.5085/2024, μαζί με την υπόλοιπη δέσμη μέτρων για την πάταξη της παραβατικότητας.

Υπενθυμίζεται ότι με απλό και φιλικό τρόπο οι πολίτες προβαίνουν στην ταυτοποίηση του εισιτηρίου τους μέσω της εφαρμογής Gov.gr Wallet που έχουν στο κινητό τους τηλέφωνο.

Απαραίτητη προϋπόθεση είναι η εγγραφή τους στο Εθνικό Μητρώο Επικοινωνίας (Ε.Μ.Επ.), στο https://www.gov.gr/ipiresies/polites-kai-kathemerinoteta/stoikheia-polite-kai-tautopoietika-eggrapha/ethniko-metroo-epikoinonias-emep πριν κατεβάσουν την εφαρμογή Gov.gr Wallet από το Google Play ή το App Store.

Αναλυτικά η διαδικασία περιγράφεται στο https://tickets.gov.gr/

Σε ό,τι αφορά στην ανανέωση της σύμβασης για το VAR, ο Πρόεδρος της Super League Μηνάς Λυσάνδρου αναφέρθηκε στη σπουδαιότητα των συγκεκριμένων υπηρεσιών για τη διαφάνεια στο ποδόσφαιρο, στο επείγον της διαδικασίας επέκτασής της και ζήτησε να εξακολουθήσει η Πολιτεία να το χρηματοδοτεί, μέσω του Υπουργείου Ψηφιακής Διακυβέρνησης, όπως συμβαίνει από το 2019.

Οι δύο Υπουργοί, Γιάννης Βρούτσης και ο Δημήτρης Παπαστεργίου υπογράμμισαν τον σπουδαίο ρόλο που διαδραματίζει, αυτά τα χρόνια εφαρμογής του, το VAR στην αξιοπιστία του πρωταθλήματός μας, και συνηγόρησαν στην αδήριτη ανάγκη να συνεχιστεί απρόσκοπτα.

Δεσμεύτηκαν να εξετάσουν το αίτημα, αλλά επεσήμαναν στον πρόεδρο της Super League ότι δεν μπορεί να είναι υποχρέωση της Πολιτείας η εσαεί χρηματοδότηση του VAR με επιβάρυνση των Ελλήνων φορολογουμένων.

πηγή:

Καθολική εφαρμογή της ταυτοποίησης μέσω του ψηφιακού εισιτηρίου στα γήπεδα και το VAR

34ος Rimi Riga Marathon.

Την Κυριακή 19 Μαΐου 2024 συμμετείχα στον 34ο Rimi Riga Marathon, στη Ρίγα της Λετονίας .

Εκτός απο τα 42 χλμ. είχε αγώνες με 21 χλμ., 10 χλμ. και 5 χλμ.

Αρχικά να πω ότι κατά την ταπεινή μου άποψη, η Ρήγα είναι μια όμορφη πόλη και αξίζει κάποιος να τη γυρίσει για 2-3 μέρες.

Έχει ποικιλόμορφη αρχιτεκτονική, η παλιά πόλη αποτελεί μνημείο της UNESCO και θα δείτε και αρκετή φυσική ομορφιά με κήπους, πάρκα κ.λπ.

Η διοργάνωση του αγώνα ήταν άψογη, με ενημερωτικά email (τουλαχιστον 12) όπου πληροφορούσαν για το πρόγραμμα, διαδικασίες, κ.λπ. Μέχρι και την τελευταία ημέρα έστειλαν ειδοποίηση ότι ο αγώνας θα γίνει με αρκετή ζέστη και έδιναν οδηγίες για σωστή διαχείρηση.  (the temperature will be +17 °C and will rise up to +26°C at the finish., έλεγε…. ).

Επίσης πληροφοριακά email ήρθαν και μετά τη λήξη της διοργάνωσης, με ενημέρωση για τα αποτελέσματα, για φωτο κ.λπ. H διοργάνωση είχε και εφαρμογη για την παρακολούθηση των αθλητών. ( Rimi Riga Marathon app )

To Rimi Riga Marathon EXPO ήταν ανοιχτό την Παρασκευή και το Σάββατο 17-18 Μαΐου 2024.

Η παραλαβή των αριθμών ήταν χωρίς προβλήματα. όμως υπήρχαν ελάχιστα πράγματα στην έκθεση και στην τσάντα που έδιναν στους δρομείς.

Στην τσάντα υπήρχε μόνο το νούμερο (ΒΙΒ) και το τεχνικό μπλουζάκι της διοργάνωσης (της Nike) αν το πλήρωνες με την εγγραφή.

Οι εθελοντές ήταν ευγενικοί και μιλούσαν καλά αγγλικά. (φαντάζομαι και Λετονικά, αλλά δεν τους τσέκαρα)

Στο χώρο της εκκίνησης υπάρχαν τουαλέτες και νηπτήρες.

Εντύπωση μου έκανε ότι, για τους άνδρες υπήρχαν και τουαλλέτες για “ψιλό“ που προσωπικά δεν είχα ξαναδεί.

Η εκκίνηση ήταν στις 08:00 και ήταν μαζί με τους δρομείς του ημιμαραθωνίου.

Η διαδρομή εύκολη σχεδόν επίπεδη, (127 μ υψομετρικά έγραψε το ρολόι για δύο στροφές). Οι εθελοντές και ο κόσμος εμψυχώναν αρκετα. Είχε μουσική σε 3-4 σημεία κατά μήκος της διαδρομής και κάποια στιγμή μια μπάντα που έπαιζε ζωντανά. Στα σημεία που είχε μουσική υπήρχαν και εκφωνητές – εμψυχωτές. Έλεγαν και το όνομα σου από το μικρόφωνο.

Δυστυχώς το δικό μου όνομα δεν μπορούσαν να το προφέρουν όπως ήταν τυπωμένο στο ΒΙΒ (CHARALAMPOS) , οπότε όπως καταλαβαίνετε, ούτε εμψύχωση ούτε δόξα.

Λόγω της ζέστης είχαν σημεία στη διαδρομή όπου έβρεχαν τους δρομείς (sprinkler stations) στο 3, 6, 9, 10, 13, 15, 20, 24, 27, 30, 31, 34, 36 και 40 χλμ. Σε ένα σημείο έδιναν και σφουγγαράκι (απλό χωρίς Μπομπ πάνω του) . Αρκετα βοηθητικό.

Επίσης υπήρχαν pacer για ποικιλία ρυθμών απο 03:00 μέχρι 5 ώρες από ότι είδα.

H διαδρομή ήταν κάτι σαν δύο στροφές. Ο κόσμος στην πρώτη στροφή ήταν αρκετός και θύμιζε Αθήνα, ιδιαίτερα στα πρώτα χλμ. . Στη δεύτερη στροφή οι δρομείς είχαν αρκετή αραίωση, θύμιζε θεσσαλονίκη .

Στη διαδρομή σε αρκετα σημεία, υπήρχαν εθελοντές για τις πρώτες βοήθειες και Χημικές Τουαλέτες .

Επίσης είχε ποτηράκι με νερό περίπου στο 4, 7, 12, 17, 20, 25, 28, 33, 38km καθώς και Ισοτονικό ποτό, πάλι σε ποτήρι. Επίσης έδιναν και ένα Ενεργειακό τζέλ καθώς και φρούτα. Coca Cola δεν είχε πουθενα !!!!!!!

Ο ανεφοδιασμός με το νερό ήταν τραγικός. Μπάχαλο, ιδιαίτερα στον πρωτο γύρο, λόγω της πλυθώρας των δρομέων. Σε κάποια σημεία οι εθελοντές δεν προλάβαιναν να γεμίσουν τα ποτήρια από κάτι 5λιτρα πλαστικά μπουκάλια και γινόταν απίστευτος συνωστισμός. Συγκρουόμενα. Κάποια στιγμή πήρα την 5λιτρη νταμιτζάνα και επίνα απο κει. Πλύθηκα από τον ιδρώτα κιόλας.

Επίσης στα σημεία που έδιναν τα φρούτα, ο δρόμος ήταν γεμάτος από τα αποφάγια. Έτυχε και πάτησα Πορτοκαλοφλουδα. Αρχίζω τις πιρουέτες. Ευτυχώς δεν έπεσα. Αν το εβλεπε κάποιος ειδικός είμαι σίγουρος ότι θα καθοριζόταν νεα χορευτική φιγούρα με το όνομα μου.

Βέβαια αυτά είναι γνωστά τι μπορεί να συμβεί στα σημεία τροφοδοσίας, ιδιαίτερα στα πρώτα τραπέζια.

Στον τερματισμό είχαν εθελοντές πάνω σε βάθρα που επευημούσαν τους δρομείς που τερμάτιζαν. Μόλις τερμάτιζες έδιναν ενεργειακό ποτό, νερά, ξηρούς καρπούς και μπανάνα.

Επίσης για τους μαραθωνοδρόμους είχε φαγητό και μπυρίτσα καθώς επίσης και τραπέζια για να κάτσεις.

Αν κάποιος ήθελε, υπήρχε η δυνατότητα να κάνει ντουζ και μασαζ.

Είχε και ένα περίπτερο όπου έβαζες το ΒΙΒ και έβγαζες αναμνηστική φώτο με το χρόνο τερματισμού.

Αν κάποιος βιαζόταν μπορούσε να κάνει ένα γρήγορο πλύσιμο τύπου Ράμπο με τα πυροσβεστικά ή απλά να δροσιστεί.

Γενικά η εμπειρία της συμμετοχής ήταν πολύ θετική, αλλά σαν την Αθήνα δεν έχει. 🙂

Κάποια πρακτικά θέματα: Λεωφορεία κ.λπ περίπου από 5:30 ως 23:30. Και για το αεροδρόμιο! Η πτήση της AEGEAN έφτανε στις 03:00 οπότε η λύση ήταν ταξί ή BOLT. Tο ΤΑΧΙ ζητούσε περίπου 40 ευρώ. Με παζάρι κατέβαινε στα 25. Το λεωφορείο (Νο 22) είχε κόστος περίπου 2 ευρώ.

Οι διαδρομές και τα υψομετρικά του μαραθωνίου:

Το Κόστος εγγραφής ήταν :

Μαραθώνιος: 50€ (ως 31/12), 59€ (01/01-29/02), 69€ (01/03-30/04), 79€ (01/05-16/05).

Ημιμαραθώνιος: 35€ (ως 31/12), 45€ (01/01-29/02), 50€ (01/03-30/04), 59€ (01/05-16/05).

Αν το σκέφτεστε δείτε στην επίσημη ιστοσελίδα τους:

Για εγγραφές και Για περισσότερες πληροφορίες

Δείτε και στο irun πληροφορίες.:

34ος Μαραθώνιος Ρίγας στις 19 Μαΐου 2024 (vid)

Mαραθώνιος Ρόδου.

Αρχίζοντας, εκτιμώ πως η Ρόδος δεν θέλει συστάσεις. Πανέμορφη και η πόλη και το νησί.

Η διοργάνωση άψογη, με ενημερωτικά email όπου πληροφορούσαν για το πρόγραμμα κ.λπ.

Η παραλαβή των αριθμών ήταν χωρίς προβήματα. όμως δεν υπήρχε έκθεση με προιόντα. Οι εθελοντές ήταν ευγενικοί.

Στα των παροχών τώρα στην σακούλα είχε ένα διαφημιστικό μελεκούνι, το BIB και το τεχνικό μπλουζάκι της διοργάνωσης της UNDER ARMOUR.

Η εκκίνηση ήταν στις 07:30 (καθυστέρησε 6-7 λεπτά) και ήταν μαζί με τους δρομείς του ημιμαραθωνίου.

Η διαδρομή σχετικά εύκολη όχι επίπεδη, (130 μ υψομετρικά έγραψε το ρολόι για δύο στροφές). Οι εθελοντές και ο κόσμος (κυρίως τουρίστες) εμψυχώναν αρκετα. Είχε μουσική σε 2-3 σημεία κατά μήκος της διαδρομής και κάποια στιγμή μια μπάντα που έπαιζε ζωντανά. Ο κόσμος στην πρώτη στροφή ήταν αρκετός στο να μη νιώθεις μοναξιά. Στη δεύτερη στροφή οι δρομείς είχαν αρκετή διασπορά. Ισώς θα μπορούσε να γίνει και Relay Marathon οπότε να είχε περισσότερο κόσμο.

Στη διαδρομή υπήρχαν για τις πρώτες βοήθειες, ομάδες Σαμαρειτών του Ερυθρού Σταυρού και της πολιτικής προστασίας νομίζω και Χημικές Τουαλέτες σε 3-4 σημεία. (Εγώ πήγα αλλού, όχι λόγω κλειστοφοβίας.)

Επίσης είχε εμφιαλωμένο νερό περίπου ανά 2,5 χλμ., Ισοτονικό ποτό (σε ποτήρι, αλλά είχε και μπουκάλια αν ήθελες)  περίπου ανά 5 χλμ. Επίσης έδιναν και Ενεργειακό τζέλ GU, από τα παχύρευστα, στο 10ο, 20ο και 30ο χλμ. καθώς και Μπανάνες και Coca Cola.

Στον τερματισμό είχε μασάζ και έδιναν ενεργειακό ποτό, νερά και μπανάνα.

Γενικά η εμπειρία της συμμετοχής ήταν πολύ θετική και θα το ξανάκανα. Κρίμα που διοργανώνεται την ίδια μέρα με τον μαραθώνιο θεσ/νικης.

Αν θέλετε να κάνετε και τουρισμό θα πρότεινα να νοικιάσετε αυτοκίνητο. Μπορείτε να πάτε, εκτός από την παλιά πόλη που είναι φανταστική, στις πηγές καλιθέας,

στην παναγιά Τσαμπίκα, στη Λίνδο, στίς πεταλούδες,

στις επτά πηγές,

στη Φιλέρημο

και σε πολλά άλλα ανάλογα με το διαθέσιμο χρόνο σας.

Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας.

Δείτε εδώ για το μαραθώνιο στο Βουκουρέστι.

99 χρόνια Ολυμπιακός!

10 Μαρτίου 1925. Η μέρα που αποφασίστηκε η ίδρυση της ομάδας που έγινε ο Θρύλος του Ελληνικού Ποδοσφαίρου και γενικότερα του Ελληνικού Αθλητισμού. Μία ομάδα ικανή να συνδυάζει την ευγενή άμιλλα, το ήθος, το ολυμπιακό ιδεώδες και να αντικατοπτρίζει τα συναισθήματα των ανθρώπων που κατοικούσαν στο μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας, ένα κέντρο με εμπόρους, εργάτες, νησιώτες, ναυτικούς, και Έλληνες πρόσφυγες από την Μικρά Ασία.

Ο αεροπόρος Νότης Καμπέρος πρότεινε το όνομα «ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ» και ο Μιχάλης Μανούσκος το ολοκλήρωσε σε «ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΦΙΛΑΘΛΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ». Κόκκινο και λευκό ορίστηκαν τα χρώματα της νέας ομάδας. Κόκκινο για το πάθος, λευκό για την αγνότητα. Και σήμα του ο Δαφνοστεφανωμένος Εφηβος– ο πάντα Πρωταθλητής.

Τα ιδρυτικά μέλη του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ ήταν οι: Βασίλης Ανδριανόπουλος, Γιάννης Ανδριανόπουλος, Γιώργος Ανδριανόπουλος, Ντίνος Ανδριανόπουλος, Δημήτρης Ανδρόνικος, Δημήτρης Αυδής, Νίκος Βλάσσης, Στέφανος Εμμανουήλ, Νίκος Ζαχαρίας, Θανάσης Καλλίτσης, Νίκος Καλούδης, Ντίνος Καλούδης, Νότης Καμπέρος, Κώστας Κλειδουχάκης, Όθων Κόκκινος, Τριαντάφυλλος Κρέμος, Παναγιώτης Κωστάλας, Παναγιώτης Λαγουμιτζής, Ανδρέας Λουκάκης, Σπύρος Λουκάκης, Γιάννης Λουλουδάκης, Βαγγέλης Μαγγόπουλος, Μιχάλης Μανούσκος, Σταύρος Μαραγκουδάκης, Γρηγόρης Ντούφας, Θόδωρος Ορλώφ, Φώτης Πρωτοψάλτης, Γιάννης Συμιγδαλάς, Νίκος Συμιγδαλάς, Χρήστος Τζουμερικιώτης, Βρασίδας Τρουποσκιάδης και Σπύρος Ψαλλιδάς. Πρώτος Πρόεδρος του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ υπήρξε ο Μιχάλης Μανούσκος με Αντιπρόεδρο τον Νότη Καμπέρο.

Το έμψυχο υλικό του νεοϊδρυθέντος ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ ήταν θαυμάσιο. Οι αδελφοί Ανδριανόπουλοι που αποτέλεσαν από την πρώτη στιγμή μέλη της ομάδας, ανέβασαν τη φήμη και έδωσαν αίγλη στο σύλλογο. Παιδιά γνωστής οικογενείας του Πειραιά, με αθλητική παράδοση, έκαναν γνωστό το όνομα του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ σε όλη την Ελλάδα μαζί με τους άλλους ποδοσφαιριστές της πρώτης εποχής του νεοϊδρυθέντος συλλόγου.

Το πρώτο παιχνίδι της ιστορίας του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ ήταν ένα φιλικό απέναντι στην ομάδα ενός γαλλικού καταδρομικού που ονομαζόταν «ΖΑΝ ΝΤΑΡΚ». Έξι, περίπου, χρόνια μετά την ίδρυσή της η νέα ομάδα του Πειραιά κατέκτησε το πρώτο της Πρωτάθλημα, ενώ επακολούθησαν πολλοί ακόμα τίτλοι με αποτέλεσμα ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ να ονομαστεί από φίλους και αντιπάλους ΘΡΥΛΟΣ για το Ελληνικό ποδόσφαιρο και τον Ελληνικό Αθλητισμό.

Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ είναι η ομάδα με τις περισσότερες κατακτήσεις τίτλων στην Ελλάδα και μάλιστα μακράν του δεύτερου. Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ είναι ο πολυνίκης τόσο στην διοργάνωση του Πρωταθλήματος Ελλάδας, όσο και σε αυτήν του Κυπέλλου. Αναλυτικά οι τίτλοι που έχει κατακτήσει μέχρι σήμερα στην ιστορία του ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ είναι οι εξής:

ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΕΛΛΑΔΟΣ 37: 1931 ,1933 ,1934 ,1936, 1937, 1938, 1947, 1948, 1951, 1954, 1955, 1956, 1957, 1958, 1959, 1966, 1967, 1973, 1974, 1975, 1980, 1981, 1982, 1983, 1987, 1997, 1998, 1999, 2000, 2001, 2002, 2003, 2005, 2006, 2007, 2008, 2009.

ΚΥΠΕΛΛΟ ΕΛΛΑΔΟΣ 24: 1947, 1951, 1952, 1953, 1954, 1957, 1958, 1959, 1960, 1961, 1963, 1965, 1968, 1971, 1973, 1975, 1981, 1990, 1992, 1999, 2005, 2006, 2008, 2009.

DOUBLE 14: 1947, 1951, 1954, 1957, 1958, 1959, 1973, 1975, 1981, 1999, 2005, 2006, 2008, 2009.

SUPER CUP 3:  1987, 1992, 2007.

ΒΑΛΚΑΝΙΚΟ ΚΥΠΕΛΛΟ 1.

ΠΗΓΗ:

99 χρόνια Ολυμπιακός!

2023 δρομικός απολογισμός

Κλείσιμο της χρονιάς με 5 τερματισμούς σε μαραθωνίους στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Συμμετείχα και σε άλλους αγώνες, αλλά το όνειρο μου είναι να κατορθώσω 100 τερματισμούς, οπότε μνημονεύω κυρίως μαραθωνίους. Έχω περίπου 30 τερματισμούς.

Για το 2023 συμμετείχα σε: Ναύπλιο, Θεσ/νίκη, Βουκουρέστι, Αθήνα και Λευκωσία.

Επίσης είχα την χαρά και την τιμή να επιλεχθεί και να δημοσιευθεί ένα κείμενο 200 λέξεων στο περιοδικό 42195 για τα 40 χρόνια του μαραθωνίου της Αθήνας.

Οι στόχοι για μαραθώνιους την επόμενη χρονιά προς το παρόν είναι: το Φεβρουάριο στη Μάλτα, το Μάρτιο στη Λάρισα (εάν γίνει), τον Απρίλιο μάλλον Θεσ/νικη, το Μαίο στη Ρήγα το Νοέμβριο στην Αθήνα και ότι άλλο προκύψει.

Αν θέλετε τα υψομετρικά των μαραθωνίων τα κρατάω εδώ: Υψομετρικά Μαραθωνίων.

Καλή χρονιά με υγεία και ευτυχία. Ότι καλύτερο.

Επτά λεπτά ψυχής | Seven Minutes of Soul – Full Documentary by Panos Vlahos

Το 50άρι παπί ήταν το καλύτερο μηχανάκι που είχες ποτέ

Όσο για τους λόγους που το έκαναν μοναδικό και λατρεμένο; Κάτσε και σημείωνε!

Για να καταλάβεις πόσο τεράστιος μάγκας ήταν ο Σοϊτσίρο Χόντα, έκατσε κι έφτιαξε ένα μηχανάκι ειδικά για να βολέψει τους ντελιβεράδες του Τόκιο. Και μπορεί τα νουντλς να μην κέρδισαν ποτέ στην Ελλάδα τα πιτόγυρα και τις πίτσες, αλλά το θρυλικό 50άρι παπί που σχεδίασε, μοίρασε… σκόνη σε όλα τα άλλα δίτροχα.

Το 50άρι παπί της Χόντα ήταν το καλύτερο μηχανάκι που είχες ποτέ. Κι ας ονειρευόσουν όταν το καβάλαγες πως ήσουν ο Έντι Λόσον σε πίστα. Κι ας παραπονιόσουν πως δεν σου έφταναν τα «ταπεινά» 50 κυβικά του. Κι ας γκρίνιαζες όλη την ώρα πως όλο το χαρτζιλίκι σου το έτρωγες πάνω του. Κι ας έβλεπες στον ύπνο σου μακρινά όνειρα για την Γιαμάχα την Τζένεσις ή το Καβασάκι το Νίντζα.

Όταν άνοιγες τα μάτια σου, το παπάκι ήταν αληθινό και -κυριότερα- ήταν δικό σου. Κατάδικό σου. Όσο απίστευτο κι αν ακούγεται, σε ένα χρόνο συμπληρώνονται 60 από τη μέρα που το πρώτο τέτοιο βγήκε στους δρόμους του Τόκιο, ξεκινώντας ένα ταξίδι που το έφερε μέχρι την πυλωτή της πολυκατοικίας σου, το γκαράζ ή την αυλή του σπιτιού στο χωριό σου. Όσο για τους λόγους που το έκαναν μοναδικό και λατρεμένο; Κάτσε και σημείωνε

Δεν ήταν 50 κυβικά

Μπορεί να έγραφε Super Cub 50, αλλά ήταν κοινό μυστικό πως ούτε τα μισά από όσα κυκλοφορούσαν στους δρόμους δεν ήταν πενηντάρια. Δηλαδή ήταν, αλλά μόνο μέχρι να πουληθούν. Απαραίτητη προϋπόθεση πριν βγει από το μηχανουργείο ήταν το «κωλοφτιάξιμο». Πρώτη «σκάλα» τα 72 cc -κι αν το ‘λεγε η καρδούλα και το πορτοφόλι σου- τα 91! Μάλιστα, υπήρχε και μια ιδιότυπη συμφωνία κυρίων μεταξύ του πιτσιρικά που έκανε κωλιές ή σούζες και του οργάνου της τροχαίας που τον κυνήγαγε και τελικά τον «τσίμπαγε».

Μπορούσε να τον γράψει για άδεια, δίπλωμα, ασφάλεια, κράνος. Για οτιδήποτε. Σπάνια, όμως, θα του έκανε «πουστιά» και θα τσέκαρε πλαίσιο και κινητήρα για να διαπιστώσει το «πείραγμα». Το ήξερες. Το ήξερε. Το ήξερες πως το ήξερε. Το ήξερε πως το ήξερες πως το ήξερε, αλλά δεν σε έγραφε. Εκτός κι αν είχατε προσωπικά ή το είχες παρακάνει με την κομμένη εξάτμιση. Μόνο τότε έσπαγε ο άγραφος κανόνας της σιωπής για τα κυβικά του.

Δεν είχε συμπλέκτη

Είπαμε, φτιάχτηκε για να βολέψει τους ντελιβεράδες του Τόκιο. Επομένως, ο συμπλέκτης ήταν το πρώτο πράγμα που έφυγε από πάνω του ώστε να μπορείς να το κουμαντάρεις με το ένα χέρι. Στην πορεία βέβαια δεν ευεργετήθηκε ο συγκεκριμένος κλάδος μόνο, αλλά ο καθένας.

Δηλαδή κι εσύ, που ήθελες ένα χέρι ελεύθερο προκειμένου να κρατάς την φραπεδούμπα (φρέντα και τέτοιες φλωριές δεν είχαν έρθει ακόμα) και την τσιγαριά σου. Ή για να ακουμπήσεις -τάχα μου τάχα μου κατά λάθος- τις μπουτάρες της συμμαθήτριας που έπεισες να πετάξεις (μεταφορικά) στο σπίτι μετά το φροντιστήριο για τα εγγλέζικα.

Σε ένα τέτοιο έκατσε η πρώτη σου γκόμενα

Αν η συμμαθήτρια του παραπάνω παραδείγματος δεν σε πλάκωνε στα χαστούκια στη μέση του δρόμου (για το… τάχα μου) είχες βάσιμες ελπίδες να γίνει το κορίτσι σου. Έτσι αποκτούσες την πρώτη σου σχέση κι έμπαινες σε ένα κόσμο γεμάτο μπαλαμούτι, πρησμένα χείλη και προσμονή για το πότε θα σταματήσετε να χαμουρεύεστε όλη νύχτα και θα περάσετε στην επόμενη πίστα. Όποτε τελικά κι αν γινόταν αυτό, όλα θα είχαν ξεκινήσει πάνω σ’ εκείνο το παπάκι.

Στο οποίο δεν έκατσε μόνο η πρώτη σου (άσχετα αν σου έκατσε κι εσένα τελικά ή όχι), αλλά και ο κολλητός σου. Πολύ συχνά κιόλας μαζί με την δικιά σου τρικάβαλο. Στο κάτω-κάτω της γραφής, ήταν ο μόνος άνθρωπος που εμπιστευόσουν για να κάτσει πίσω από το γυναικάκι σου, χωρίς να φοβάσαι πως θα αρχίσει κι εκείνος τα… τάχα μου όσο εσύ είχες το νου σου στο τιμόνι. Όχι βέβαια. Με τον κολλητό είχες μια σχέση ζωής. Όπως και με το παπάκι σου.

Ήταν περισσότερο χόμπι, παρά όχημα

Όταν αγόραζες ένα τέτοιο, η σχέση σας δεν περιοριζόταν σε ένα καβαλίκεμα. Δεν ήταν μια ξεπέτα που τελείωνε τη στιγμή που το έβαζες στο σταντ. Είχες να σκεφτείς πώς θα μαζέψεις λεφτά για να αλλάξεις εξάτμιση. Πώς θα κόψεις αεροδυναμικά την ποδιά του. Αν θα την έβγαζες τελείως για να μην σου «κόβει» χιλιόμετρα.

Πού θα έβρισκες «μαμίσιο» κυλινδροπίστονο για να το αναβαθμίσεις. Αν ο μηχανικός θα σου έκανε καλή δουλειά. Πώς θα κατάφερνες να αντισταθείς στο να το σανιδώσεις σε καμιά ευθεία για να μην πάνε χαμένα 600 χιλιόμετρα (μέχρι τα 1.000 που ήθελε) για να το «στρώσεις». Το μυαλό σου ήταν συνέχεια εκεί. Κι όταν άρχιζες κι εσύ να ψιλοσκαμπάζεις, δεν το ‘χες σε τίποτα να βάλεις κι εσύ χέρι. Ξεκινώντας από τη βιδούλα που ρυθμίζει το «νεκρό», μέχρι να φτάσεις στο σημείο να το λύνεις και να το δένεις καλύτερα και από το κλείστρο στο G3 στον στρατό.

Επειδή ήταν σκυλί του πολέμου

Εύκολο στην οδήγηση. Με φτηνά (σε σχέση με τα υπόλοιπα) ανταλλακτικά. Με ντεπόζιτο που γέμιζε με ένα κατοστάρικο και σου ‘φτανε καμιά βδομάδα. Κι αν γινόταν η στραβή κι έμενες από καύσιμο, υπήρχε λύση. Άνοιγες την τάπα, εφάρμοζες το στόμα σου στο ντεπόζιτο και φύσαγες μέχρι να γίνουν ολοκόκκινα τα μούτρα σου από την πίεση. Αυτές οι τελευταίες σταγόνες καυσίμου που σπρώχνονταν στον κινητήρα, σου χάριζαν κάνα χιλιόμετρο.

Κι αν έβρισκες και κατηφόρα, ίσως έφτανες μέχρι το βενζινάδικο. Για να βάλεις 20-30 δραχμές, όσα είχες στην τσέπη, χωρίς ο βενζινάς να διακωμωδήσει την οικονομική σου κατάσταση. Αν έχανες ή ξέχναγες τα κλειδιά σου, επίσης κανένα πρόβλημα. Με τον σουγιά που για μαγκιά κουβάλαγες (ή με κάποιο άλλο αιχμηρό αντικείμενο) αφαιρούσες το φανάρι του. Ξεχώριζες τα καλώδια, τα τράβαγες και… Θαύμα! Δεν είχες φώτα, αλλά με μια μανιβελιά το θεριό έπαιρνε μπροστά! Κόλπο που βέβαια μπορούσε να χρησιμοποιήσει και κάνας πονηρός και να στο φάει.

Γι’ αυτό έπρεπε να ‘χεις το νου σου στο παπί σου. Να το αγαπάς και να το προσέχεις. Να το έχεις όλο νίκελο αστραφτερό και να πουλάς μούρη κάθε φορά που προσπερνούσες κανένα κακόμοιρο αδερφάκι του, που αντί για τα δικά σου χέρια έπεσε σε κάνα μπάρμπα που το ξεφτίλιζε βάζοντάς του παρμπρίζ, ποδιά και… τελάρο πίσω για τα ψώνια. Αυτό ήταν το παπί φίλε μου. 

Πηγή

Εμίλ Ζάτοπεκ, ο άνθρωπος ατμομηχανή

Γνωρίστε έναν σπουδαίο αθλητή

Emil Zatopek

Είναι ένας από τους θρύλους των αποστάσεων που έχει αφήσει ιστορία για πολλούς λόγους.

Ο Εμίλ Ζάτοπεκ γεννήθηκε στις 19 Σεπτεμβρίου του 1922 και έγινε γνωστός όχι μόνο για τις μεγάλες νίκες του αλλά και για τον ιδιαίτερο τρόπου που έτρεχε που τον έκανε γνωστό ως ο “άνθρωπος ατμομηχανή”.

Ο Τσέχος δρομέας το 1948 κέρδισε τα 10.000μ. και ήταν δεύτερος στα 5.000μ. στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου.

Τέσσερα χρόνια αργότερα, στη διοργάνωση του Ελσίνκι κέρδισε τρία χρυσά μετάλλια με ολυμπιακά ρεκόρ σε διάστημα μόλις οχτώ ημερών! Συγκεκριμένα, ήταν πρώτος στα 5.000μ., στα 10.000μ. και στον Μαραθώνιο!

Μάλιστα ήταν και ο πρώτος αθλητής στην ιστορία που έσπασε το φράγμα των 29 λεπτών στα 10.000μ., αλλά και το φράγμα της μίας ώρας στα 20χλμ., κι όλα αυτά πριν από 70 και πλέον χρόνια!

Φυσικά είχε κι άλλες διακρίσεις αφού είχε κερδίσει αρκετά χρυσά μετάλλια σε Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα, ενώ συνολικά κατέρριψε 18 φορές Παγκόσμια ρεκόρ!

Νέες ιδέες στην προπονητική

Ο Ζάτοπεκ που γεννήθηκε στην πόλη Κοπρίβνιτσε της τότε Τσεχοσλοβακίας, και τώρα της Τσεχίας, άρχισε να ασχολείται κοντά στα 20 του χρόνια με το τρέξιμο έχοντας ως πρότυπο τον μεγάλο Φινλανδό δρομέα, Πάαβο Νούρμι.

Έγινε γνωστός γιατί προπονιόταν σκληρά με πολύ προχωρημένες ιδέες για την εποχή στην προπονητική.

Ήταν από τους πρώτους που εισήγαγαν τη διαλειμματική προπόνηση στο πρόγραμμά του. (δείτε εδώ περισσότερα).

Ο Zatopek εφάρμοζε δικά του προπονητικά μοντέλα, τα οποία περιελάμβαναν αμέτρητες επαναλήψεις σε διάφορα εδάφη και συνθήκες. Ενίοτε, μάλιστα, έτρεχε με τα στρατιωτικά άρβυλα για να αυξήσει τη δύναμή του.
Η πιο συνηθισμένη του προπόνηση περιελάμβανε κομμάτια των 400μ., με ενδιάμεσα 200μ. jogging ανάμεσά τους, ενώ στην αρχή και στο τέλος εκτελούσε μερικά γρήγορα κομμάτια των 150 ή 200μ. (5×200, 20×400, 5×200).

Πιστεύοντας ότι αυτό που έπρεπε να βελτιώσει ήταν «η ταχύτητα και η αντοχή», συνέχισε με αυτό το μοντέλο της προπόνησης, αυξάνοντας μάλιστα τον όγκο της προπόνησης ακόμα περισσότερο, φτάνοντας την στα άκρα και αλλάζοντας την αντίληψη της εποχής σχετικά με το πόσο μπορεί να αντέξει και να προπονηθεί ο άνθρωπος.

Τα πέντε 200άρια στην αρχή, έφτασαν να γίνουν είκοσι, τα είκοσι 400άρια σαράντα και τα πέντε τελευταία 200άρια, επίσης, είκοσι, ενώ ο συνολικός όγκος της εβδομαδιαίας προπόνησης μπορούσε να φτάσει και τα 230χλμ.!
Ωστόσο, είχε αντιληφθεί την αξία του περιοδισμού και του φορμαρίσματος, αφού υποστήριζε πως μετά από μερικές πολύ δυνατές εβδομάδες ο όγκος σταδιακά έπρεπε να πέσει για μερικές ακόμα εβδομάδες μέχρι τον αγώνα.

Όλη του η προπόνηση βασιζόταν σε αυτές τις επαναλήψεις των 400μ. και 200μ. Όποτε αισθανόταν ότι η αντοχή του ήταν μειωμένη, τότε αύξανε τον αριθμό των επαναλήψεων των 400μ., ενώ όποτε αισθανόταν ότι έχανε την ταχύτητά του, αύξανε τις επαναλήψεις των 200μ.

Φυσικά, εκτελούσε κι άλλα είδη προπονήσεων στο πλάνο του, όπως ελεύθερο τρέξιμο στο βουνό, ενδυνάμωση και διάφορες ασκήσεις, ωστόσο, ήταν από τους πρώτους που έβαλε τον παράγοντα διαλειμματική για τα καλά στο πρόγραμμά του.
Η γνωστή εργοφυσιολόγος Veronique Billatt προσπάθησε να εξηγήσει την προπόνηση του Zatopek (Interval training for performance: a scientific and empirical practice. Special recommendations for middle and long distance running).

Υποστήριξε πως η ταχύτητα που εκτελούσε τις επαναλήψεις των 400μ., ήταν κοντά σε αυτό που λέμε Critical Velocity, δηλαδή, σε ένα ρυθμό ελάχιστα πιο γρήγορο από το γαλακτικό κατώφλι, αλλά πιο αργό από το ρυθμό του ρεκόρ των 10.000μ.

Η ταχύτητα, αυτή ήταν πιο πολύ «αερόβια», κοντά σε αυτό που λέμε tempo run. Επομένως, ο Ζάτοπεκ έκανε ακριβώς αυτό που σκεφτόταν: Έτρεχε για περισσότερη ώρα στην ένταση του tempo run από αυτή που θα μπορούσε να τρέξει συνεχόμενα.

Ο γάμος με την “ακοντίστρια”

Ο Τσέχος δρομέας παντρέυτηκε και έζησε μέχρι το τέλος του με την συμπατριώτισσά του, Ντάνα Ζατόπκοβα, η οποία ήταν διακεκριμένη αθλήτρια του ακοντισμού.

Μάλιστα οι δύο τους είχαν γεννηθεί την ίδια μέρα!

Έμεινε στην ιστορία

Ο Εμίλ Ζάτοπεκ έφυγε από τη ζωή στις 21 Νοεμβρίου 2000 σε ηλικία 78 ετών έχοντας γράψει με χρυσά γράμματα το όνομά του στην αθλητική ιστορία.

Δεν ήταν μόνο οι διακρίσεις του, αλλά και η αυταπάρνησή του και η αγάπη του για την προπόνηση που τον έκανε γνωστό κι αγαπητό, και πρότυπο για χιλιάδες δρομείς σε όλο τον κόσμο.

Μάλιστα μετά το θάνατό του τιμήθηκε με το μετάλλιο Πιέρ ντε Κουμπερτέν.

πηγή: https://runnermagazine.gr/nea/103626/emil-zatopek-o-anthropos-atmomichani/

42.195 magazine

Είχα στείλει ένα κειμενάκι για τα 40 χρόνια του μαραθωνίου της Αθήνας και το δημοσιευσαν στο περιοδικό 42.195. Καλή επιτυχία σε όλους μας.

Είτε 40 είτε ότι αριθμό ετών θέλετε,

Ο Αυθεντικός Μαραθώνιος θα αποτελεί διαχρονική αξία λόγω του ισχυρού πολιτισμικού κεφαλαίου που διαθέτει, το οποίο δίνει μια τεράστια δυναμική. Ίσως θα έπρεπε να συμπεριληφθεί στους major μαραθωνίους του κόσμου. Τί λείπει δηλαδή;  Έχει καταπληκτική οργάνωση, τέλεια έκθεση, και απίστευτο κοινό. Που αλλού μοιράζουν κλαδί ελιάς;

Αποτελεί μια αξέχαστη εμπειρία,  να τρέξεις στα βήματα του αγγελιοφόρου της νίκης των Ελλήνων και να τερματίσεις στο Καλλιμάρμαρο, ένα από τα αρχαιότερα στάδια στον κόσμο.

Η δική μου αξέχαστη εμπειρία, από τις 7 φορές που έχω τρέξει τη διαδρομή ήταν μια χρονιά που είχα στομαχικές διαταραχές.  Ευτυχώς  τότε  έδιναν  σφουγγάρια για να δροσίζονται οι δρομείς και δεν συγκάηκα.

 Τα σφουγγάρια απεικόνιζαν τη φάτσα ενός διάσημου, του Μπομπ του Σφουγγαράκη και ο Μπομπ δεν παρεξηγήθηκε από τη χρήση που του έκανα…. Η ανωτερότητα σε όλο της το μεγαλείο. 

Όταν λοιπόν με το καλό θα φτάνετε στον τερματισμό του 40ου αυθεντικού μαραθωνίου, σταματήστε να σκέφτεστε τι περάσατε στην απαιτητική διαδρομή,  φορέστε το μεγαλύτερο χαμόγελο σας που θα δηλώνει την ικανοποίηση σας,  απολαύστε τη στιγμή που τερματίζετε και νιώστε με όλο σας το είναι, αυτή τη μοναδική εμπειρία ζωής.

Εύχομαι σε όλους/ες  ένα υγιή και θριαμβευτικό τερματισμό. 

Νενικήκαμεν.

Γιατί ο Μαραθώνιος είναι 42.195 μέτρα;

Στις 24 Ιουλίου 1908 διεξήχθη στο Λονδίνο ο μαραθώνιος δρόμος των 4ων Ολυμπιακών Αγώνων.
Αρχικά η απόσταση ορίστηκε στα 40χλμ  αλλά τελικά άλλαξε τη τελευταία στιγμή για χάρη της βασιλικής οικογένειας της Μ. Βρετανίας.
Οι βασιλείς ζήτησαν να παρακολουθήσουν τα παιδιά τους, τους μαραθωνοδρόμους, από τα μπαλκόνια του κάστρου Γουίντσορ και ως εκ τούτου, αυτή η παράκαμψη της διαδρομής πρόσθεσε τα επιπλέον 2χλμ και 195μ

Όταν ο Σπύρος Λούης κέρδισε στον πρώτο μαραθώνιο δρόμο των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, η απόσταση που έτρεξε ήταν 40 χιλιόμετρα. Ουσιαστικά, όση και η διαδρομή από τον Μαραθώνα μέχρι το Παναθηναϊκό στάδιο.
Πώς, λοιπόν, μας προέκυψαν τα 42χλμ και 195 μέτρα, που συνιστούν εδώ και χρόνια την επίσημη απόσταση διεθνώς του μαραθωνίου δρόμου…
Θα έλεγε κανείς ότι το γεγονός θα έχει άμεση σχέση με την Ελλάδα και οι ρίζες του θα φθάνουν μέχρι την αρχαία μας ιστορία.
Δηλαδή με τα όσα διαδραματίστηκαν κατά την μάχη του Μαραθώνα και έπειτα.

Μεγάλη η χάρη των Άγγλων, μέχρι και εδώ έχουν το χεράκι τους, αφού κατάφεραν να αλλάξουν για πάντα την απόσταση, μπας και χρειαστεί να περπατήσουν από το παλάτι μέχρι την διαδρομή.

πηγή: Γιατί ο Μαραθώνιος είναι 42.195 μέτρα; | christostriathlon.

φωτογραφία : https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CE%BD%CE%B1%CF%8A%CE%BA%CF%8C_%CE%A3%CF%84%CE%AC%CE%B4%CE%B9%CE%BF#/media/%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%BF:The_Panathenaic_Stadium_on_April_22,_2021.jpg